Wanneer NPS-voorzitter en vicepresident, Gregory Rusland, benadrukt dat Suriname gebukt gaat onder een buitenlandse schuld van meer dan 4 miljard USD, grotendeels opgebouwd onder Bouterse, raakt hij aan een onmiskenbare realiteit. Maar het gesprek over schuld blijft onvolledig zolang het wordt gepresenteerd als een eenzijdige erfenis.
Suriname kampt al ruim veertig jaar met een diepgeworteld patroon van bestuurlijke zwakte: chronische begrotingstekorten, een cultuur van politieke benoemingen, ondoorzichtige overheidsfinanciën en een belastingstelsel dat competentie mist.
Het land draait niet op beleid, maar op goudprijzen, olieprojecten, opportunistische leningen en een bijna naïef vertrouwen dat “het morgen beter zal gaan”.
Dat Rusland de NDP verantwoordelijk houdt voor een groot deel van deze financiële last, is niet onterecht, maar het beeld is breder.
Ook regeringen waar de NPS deel van uitmaakte, hebben verzuimd om structurele hervormingen door te voeren: geen modernisering van de overheid, geen diversificatie van de economie, geen robuuste anticorruptiestructuren.
De hardste vraag blijft dan ook: waarom zijn cruciale hervormingen nooit gelukt, zelfs wanneer partijen met bestuurlijke ervaring aan de knoppen zaten?
Zolang politieke leiders deze vraag ontwijken, blijven verwijten richting vorige regeringen meer weggezet als politieke strategie dan als serieuze analyse. Zonder zelfreflectie blijft de discussie over schuld een selectief verhaal dat vooral dient om verantwoordelijkheid door te schuiven.
Een land dat zich geen verdeeldheid meer kan veroorloven
Rusland stelt dat Suriname “verder moet” en dat politieke verdeeldheid het land al te lang verlamt. Dat is geen nieuwe diagnose; Suriname worstelt sinds de onafhankelijkheid met een politiek model waarin loyaliteit vaak belangrijker is dan bekwaam bestuur.
Elke verkiezingscyclus brengt opnieuw dezelfde patronen: partijen die beloven dat het anders kan, coalities die ontstaan uit noodzaak in plaats van visie, en ministers die eerder hun achterban bedienen dan het land besturen. In zo’n systeem is verdeeldheid geen toevallig bijproduct, maar een ingebakken mechanisme dat decennialang is getolereerd.
Ruslands oproep tot eenheid is op papier waardevol, maar roept tegelijkertijd een fundamentele vraag op: welke rol heeft de NPS zelf gespeeld in het bestendigen van die cultuur?
Ook de NPS heeft in verschillende periodes meegedraaid in regeringen waarin partijbelang en benoemingen belangrijker waren dan hervormingen.
Een oproep tot nationale eenheid is alleen geloofwaardig als hij gepaard gaat met een duidelijke erkenning van het eigen aandeel in de politieke stagnatie. Zonder dat blijft het klinken als een afstandelijke constatering in plaats van een daadkrachtige koerswijziging.
“Wat brengt de NPS terug aan tafel?”
Dat Rusland kansen ziet voor de NPS binnen een coalitie onder leiding van de NDP, is op zijn minst opmerkelijk. De NPS profileert zich traditioneel als partij van stabiliteit, democratie en bestuurlijke kwaliteit—waarden die lijnrecht tegenover de reputatie van de NDP staan.
Wanneer een partij met zo’n ideologisch verleden nu aangeeft opnieuw ruimte te zien binnen een door de NDP gedomineerde coalitie, ontstaat onvermijdelijk de vraag of principes nog leidend zijn of dat politieke overlevingsdrang het nieuwe kompas geworden is.
De NPS verkeert al jaren in een electorische neerwaartse spiraal en lijkt te zoeken naar elke mogelijke ingang om weer relevant te worden.
Maar politieke relevantie die wordt gekocht door meebewegen met een partij die verantwoordelijk is voor een groot deel van de huidige schuld, governance-problemen en internationale reputatieschade, kan gemakkelijk omslaan in geloofwaardigheidsverlies.
Wat Suriname nodig heeft zijn partijen die durven kiezen en niet die proberen te schipperen tussen ideologische inconsistentie en machtsdynamiek.
Als de NPS werkelijk een rol wil spelen in het herstellen van Suriname, moet zij helder maken wat haar principes zijn, welke harde keuzes zij bereid is te maken, en vooral: waar zij wél en níet mee in zee gaat.
N. Mohari
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
