Ik herinner me nog goed hoe mijn jeugdvriendin ooit tegen me zei dat ze de “grootste fout” van haar leven had gemaakt.
Ze had een mooie jeugd in Suriname, maar pendelde in haar tienerjaren met haar ouders heen en weer tussen Nederland en Suriname.
Uiteindelijk bleef ze in Nederland en bouwde daar een stabiel leven op. Ze voelde zich thuis, met haar werk, vrienden en de vrijheid die ze daar had.
Maar uiteindelijk besloot ze samen met haar Surinaamse partner terug te keren naar Paramaribo. “Het voelde alsof ik werd gedropt in een derdewereldland,” vertelde ze me.
De slechte infrastructuur, de rommelige straten, en het gebrek aan openheid bij mensen voelden als een klap in haar gezicht. Waar ze in Nederland gewend was aan schone straten en duidelijke regels, voelde het hier alsof alles een chaos was.
Wat haar het meeste pijn doet, is de gedachte: “Wat als?” Ze denkt vaak na over wie ze had kunnen worden als ze in Nederland was gebleven.
“Ik had daar zoveel kansen,” zei ze. Maar teruggaan naar Nederland is nu niet eenvoudig, want ze heeft kinderen die inmiddels gewend zijn geraakt aan het leven in Suriname.
Haar verhaal zet je aan het denken. Remigreren klinkt romantisch, alsof je teruggaat naar je wortels. Maar het kan een enorme aanpassing zijn.
Voor sommigen voelt het als thuiskomen, maar voor anderen – zoals mijn vriendin – kan het voelen alsof je alles hebt opgegeven.
Haar advies? Denk goed na over wat je achterlaat en of je echt voorbereid bent op wat je te wachten staat. Want soms is teruggaan niet zo eenvoudig als het lijkt.
Foto ter illustratie.
