Er waait een nieuwe wind door het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (MinOWC), maar het is geen frisse bries van vernieuwing. Het is een rukwind.
Een die in één klap bijna de volledige topstructuur wegvaagt, officieel omdat een ‘Quickscan’ dat zou vereisen, maar in werkelijkheid veel meer zegt over politieke wil dan over beleidskwaliteit.
Want laten we eerlijk zijn: niemand die de Surinaamse bestuurscultuur kent, gelooft dat deze massale ontheffingen louter het gevolg zijn van een intern rapport.
Wanneer bijna alle sleutelfiguren binnen één ministerie op dezelfde dag worden weggestuurd, gaat het niet om beleid. Dan gaat het om macht.
Een reorganisatie die riekt naar politieke herbezetting
De lijst van ontheven leidinggevenden is lang en strategisch. Algemeen Vormend Onderwijs, Hoger en Wetenschappelijk Onderwijs, Technische Diensten, Personeelszaken, Ontwikkelingsdienst, Beroepsgericht Onderwijs, stuk voor stuk cruciale onderdelen van het onderwijsbeleid.
Het zijn niet zomaar afdelingen. Het zijn de plekken waar beleid wordt gemaakt, waar projecten worden aangestuurd, waar toekomstvisies gestalte krijgen.
Door precies hier een bijna totale schoonmaak te houden, creëert het ministerie ruimte voor nieuwe benoemingen. En die nieuwelingen zijn niet neutraal. Ze zijn politiek geplaatste pionnen.
Het verhaal van ‘beleidsherziening’ klinkt dan vooral als verpakking. De inhoud? Een politieke hertekening van de macht binnen het onderwijsapparaat.
Nieuwe gezichten, oude patronen
De aangewezen waarnemers zijn, zoals zo vaak, slechts tussenstops. In de praktijk worden zulke functies later opgevuld door mensen die politiek beter uitkomen.
Het is een bekend Surinaams patroon: eerst ontheffen, dan waarnemen, dan benoemen – niet op basis van expertise, maar op basis van loyaliteit.
En die loyaliteit heeft een prijs. Niet voor de politiek, maar voor de kinderen die in overvolle klaslokalen zitten. Voor docenten die snakken naar steun en richting. Voor scholen die al jaren kampen met achterstanden, tekorten en onduidelijk beleid.
Het onderwijs verdient stabiliteit. Wat het krijgt, is een politieke stoelendans.
Onderwijsbeleid mag geen speeltuin zijn
Wanneer een ministerie zó rigoureus wordt leeggehaald, raakt dat direct de kern van de sector. Alle grote dossiers komen in onzekerheid terecht: curriculumontwikkeling, digitalisering, lerarenopleidingen, infrastructuur, kwaliteitsbewaking.
Hoe kun je beleid bouwen wanneer de fundering dezelfde dag wordt weggezaagd?
Het antwoord is simpel: dat kan niet. En misschien is dat precies de bedoeling. Politieke invloed is sterker wanneer structuren zwak zijn.
Maar een land dat zijn onderwijs onderwerpt aan politieke spelletjes, beschadigt zijn toekomst. En dat beschadigt vooral de kinderen die geen enkele invloed hebben op deze beslissingen.
Wie zo ingrijpend herschikt, heeft de plicht uit te leggen wát er mis was en waar het naartoe moet. Het ministerie blijft echter steken in bureaucratische taal: ‘beleidsherziening’, ‘aansturing’, ‘Quickscan’. Geen visie. Geen prioriteiten. Geen eerlijkheid.
Het lijkt alsof de leiderschapspuzzel vooral opnieuw wordt gelegd om meer controle te krijgen, niet om beter onderwijs te leveren.
Een land dat beter verdient
Suriname verdient een onderwijsministerie dat boven politieke belangen staat. Een ministerie dat bouwt op kennis, ervaring en continuïteit. Geen ministerie dat elke nieuwe wind volgt alsof het een vlag op het Binnenhof is.
Het is tijd om dit patroon te doorbreken. De kwaliteit van onze scholen mag niet langer afhangen van wie politiek goed ligt. De toekomst van het land vraagt meer en verdient beter.
H. Smeltz
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
