Het eerste wat mijn ogen vanochtend zagen, was geen zonlicht, geen glimlach, geen hoop. Het was een berucht, traumatisch bericht: een brute roofoverval, een politieagent in zijn eigen huis dodelijk neergeschoten. Meerdere slachtoffers.
Dit is niet hoe een mens zijn zaterdag wil starten. Na een week vol gezondheidsklachten, oververmoeidheid en de stille wens om eindelijk wat rust te vinden, word ik meteen teruggeslingerd in de rauwe realiteit van een land dat steeds dieper de afgrond in glijdt.
Als opiniemaker en columnist schrijf ik niet dagelijks. Maar sommige gebeurtenissen dwingen je te spreken, ook als je moe bent, ook als je het niet aankunt. Dit is zo’n moment.
Een samenleving die zou moeten rouwen
Ik ken het dodelijk slachtoffer niet. Ik ken de gewonden niet.
Maar dit moet ons allen raken.
Dit moet onze samenleving naar de keel grijpen tot we geen woorden meer over hebben, alleen nog pijn.
In de afgelopen dagen werden we opnieuw overspoeld door gewelddadige berovingen.
Afgelopen vrijdag alleen al: drie gevallen die de media haalden.
Allemaal met vuurwapens. Allemaal met slachtoffers.
En toen kwam vrijdagavond.
En dit keer eindigde het in de dood.
Hoeveel kan één land verdragen?
Niemand lijkt veilig, niet eens de politie
De criminelen lijken niet langer interesse te hebben in “grote ondernemers” of rijke doelwitten.
Iedereen is nu prooi.
Weerloze burgers. Kinderen. Ouderen.
En zelfs de mensen die ons moeten beschermen: politieagenten.
Dus laat me dit vragen: Als zij die ons moeten beschermen zelf worden afgeslacht; wie beschermt ons dan?
Leven in angst is het nieuwe normaal
Ik ga dagelijks naar bed met dezelfde gedachte:
Er lopen mensen rond die op de meest gemakzuchtige, harteloze manier aan geld willen komen.
Ze dringen huizen binnen.
Ze vallen bedrijven aan.
Ze traumatizeren hardwerkende Surinamers zonder enige wroeging.
Onze beveiliging?
Camera’s worden kapotgeschoten.
Dievenijzer wordt doorgezaagd.
Alarmen worden omzeild alsof het kinderspel is.
Creativiteit in criminaliteit is onze nieuwe nationale specialiteit.
Dus opnieuw de vraag: Hoe moeten wij ons beschermen als de politie dat niet kan?
Onze kinderen zijn niet meer veilig
Kinderen worden beroofd.
Tieners worden aangevallen.
Ouderen worden mishandeld.
Gewone burgers verliezen hun vervoermiddel, hun geld, hun waardigheid, hun veiligheid.
Waar gaan we naartoe als land?
Hoeveel verder kunnen we nog vallen?
Het ontbrekende veiligheidsplan dat maar niet komt
Waar is het integraal veiligheidsplan dat de samenleving moet beschermen?
We wéten dat criminelen agressiever worden aan het eind van de maand.
We wéten dat de druk toeneemt.
Maar wat we níét weten, is waarom wij telkens opnieuw aan ons lot worden overgelaten.
Laat me duidelijk zijn:
We weten dat het Korps Politie Suriname hard werkt.
Maar op dit moment is je best doen niet genoeg.
Deze situatie vraagt geen beleefd optreden, maar keihard ingrijpen.
Hard optreden is geen optie meer; het is noodzaak
De vraag is al lang niet meer of er harder moet worden opgetreden.
De vraag is: waarom dit nog steeds niet gebeurt.
Onze straten zijn oorlogsgebieden geworden.
Onze huizen zijn frontlinies.
Onze kinderen zijn wandelende doelwitten.
We moeten af van halfslachtigheid, politieke voorzichtigheid en eindeloze vergaderingen.
Het is tijd voor gerichte acties, gerichte arrestaties, zichtbare aanwezigheid, ondubbelzinnig gezag.
Want een samenleving die haar burgers niet kan beschermen, zal op een dag ontdekken dat haar burgers niets meer hebben om te verliezen.
En die dag…
komt sneller dan we denken.
Sheila Mijnals
