De politieke nasleep van de verkiezingen van mei 2025 markeert een ongekende episode in de Surinaamse politiek.
Niet omdat een partij op eigen initiatief haar interne tekortkomingen erkende en fundamenteel vernieuwde, maar omdat de Vooruitstrevende Hervormings Partij (VHP) onder druk van de Nationale Democratische Partij (NDP) en politieke isolatie gedwongen werd om te beseffen dat een ingrijpende partijhervorming een kwestie van politiek dood of leven is.
Dat een partij pas in beweging komt wanneer zij door een tegenkracht in de hoek wordt gedrongen, zegt alles over hoe diep de rot zit binnen de VHP.
Is Santokhi de Surinaamse Wilders geworden?
Het meest opmerkelijke element van deze episode is de paradox rondom Chan Santokhi. Als voormalig president haalde hij bij de verkiezingen ruim 6000 stemmen meer dan de nieuwe president Simons, terwijl de VHP 1 zetel minder dan de NDP haalde.
En toch werd hij — en daarmee de VHP — politiek gemarginaliseerd en compleet geïsoleerd gedwongen tot een oppositiepartij met uitgemergelde DNA leden.
De nieuwe coalitieverbindingen, samengebald rond de NDP, waren volgens VHP-assembleelid Mahinder Jogi, zoals ik ook al maanden eerder op wees, niet primair gericht tegen de VHP, maar tegen Santokhi persoonlijk.
Deze persoonlijk rancune zegt veel over de huidige coalitie. Het lijkt wel alsof Santokhi een Surinaamse Wilders (de omstreden Nederlandse politicus) is geworden.
Dat maakt de situatie niet minder vernederend: een partij waar een invloedrijke politicus veel persoonlijk mandaat heeft, wordt letterlijk buitengesloten omdat de reputatie of het leiderschap van die politicus politiek onhoudbaar is geworden.
Jogi’s uitspraken zijn oude mosterd na een bedorven maaltijd
Dat Jogi’s uitspraken, die na mijn analyse en onthullingen via diverse media, reeds maanden geleden, nu post hebben gevat, zijn oude mosterd na een bedorven maaltijd.
De inzichten die nu landen zijn onthullend en pijnlijk eerlijk maar duiden op iets veel ernstiger en diepers binnen de VHP.
De VHP is namelijk niet alleen politiek onaantrekkelijk als coalitie partner, maar ook onaantrekkelijk voor een nieuwe generatie VHP-ers. De VHP heeft een reputatie bekwame jongeren en personen in het algemeen te weren en zelfs weg te jagen.
De incompetentie van de VHP als organisatie, ontbreken van een sterke en duidelijke ideologie, storende aanwezigheid van psychisch zieke persoonlijkheden en dominantie van intellectueel genetisch defecte destructieve leden, maakt dat jongeren de partij mijden. Hiermee is de dood van de VHP ingezet.
VHP zit vol met oudjes die nog even hun slag willen slaan
Velen binnen en buiten de partij weten al tijden wat Jogi nu uiteenzet namelijk; dat het leiderschap van Santokhi onderwerp van debat is — zowel binnen de gemeenschap als binnen de partij — en dat de VHP-tekort is geschoten in het “leiderschap” dat nodig was om andere partijen vóór de verkiezingen bij zich te houden.
Deze erkenning legt bloot dat de VHP geen intern mechanisme had dat tijdig en effectief reageerde op groeiende onvrede of strategische kwetsbaarheid.
In plaats van dat de partij proactief hervormde, bleef zij hangen in vertrouwde rituelen en retoriek, waardoor externe krachten het speelveld konden herschikken. En dit is ernstig!
De decennialange partijincest heeft de VHP in de macht geduwd van louche figuren die je eenvoudig kunt herkennen aan hun uiterlijk.
Deze mensen klinken en lijken ook echt op corruptelingen en criminelen uit een slechte C-Gansterfilm. En dit is allemaal nog eens versterkt onder het bewind van de voorzitter Chan Santokhi waarvan juist de verwachting was dat hij de partij zou hervormen en zuiveren van dit soort onnodige situaties en personen.
Dit is de 15 jaar niet gebeurd onder Santokhi, terwijl men verwacht dat hij daar, als “ex-politie en geheime dienst” man, wel de kwaliteiten voor te hebben. Niet gebeurd!
NDP dwingt VHP nu te hervormen, het komt niet uit de VHP zelf
De manier waarop de NDP opereerde — strategische bundeling van partijen, coalitievorming en uitsluiting van de VHP — toont aan dat politieke tegenstanders tegenwoordig niet alleen op beleid en stemmen mikken, maar op structurele verzwakking van rivalen.
De VHP is in dat spel de verliezer: niet omdat zij plotseling minder relevant is geworden in termen van kiezerssteun, maar omdat zij organisatorisch en bestuurlijk niet adequaat reageerde.
Dit politieke isolement heeft een dubbel effect: het dwingt tot hervorming, maar het legt ook blote plekken bloot die al veel langer bestonden.
Waardeloze interne evaluatie van nietsnutten binnen de partij
De interne evaluatie, maar duurt onnodig lang, waarmee de VHP is begonnen — na verlies van drie zetels en met harde woorden van Jogi over beloften die niet zijn waargemaakt — komt laat en onder dwang.
Een eerlijke evaluatie zou vooral de “onzichtbare” elementen moeten bevatten maar men heeft het weer over sociaal acceptabele rommel. Dat gaat de partij niet vooruitbrengen omdat de hervorming weer niet grondig genoeg plaats gaat vinden.
Dat de partij nu pleit voor “minder praten, meer werken” en openhartig wil kijken naar fouten, is cruciaal, maar het verandert niets aan het fundamentele probleem: hervorming vindt plaats omdat het moet, niet omdat de partij zichzelf heeft afgevraagd hoe zij weer relevant en betrouwbaar wordt.
Hervorming onder externe druk is vaak cosmetisch; echte vernieuwing vereist een cultuur van blijvende zelfreflectie, verantwoording en institutionele checks die diep in de partijstructuur verankerd zijn.
Chan Trauma blijft als Dracula boven de VHP hangen
De beeldspraak die inmiddels rond Santokhi circuleert — Traumatisch, compleet verloederd, in coma aan de kant gezet om te “bezinnen” over vijf jaar regeringsbeleid — is hard maar symboliseert de mate van reputatieverlies.
Een leider met persoonlijke populariteit kan politiek onbruikbaar worden als zijn partij er niet in slaagt hem te plaatsen in een hernieuwde, geloofwaardige strategie.
De verantwoordelijkheid ligt dus niet uitsluitend bij Santokhi als individu; het ligt bij een partijapparaat dat hem niet effectief kon bijsturen, beschermen of tijdig alternatieven bood.
Dat de VHP nu zoekt naar wie “schade heeft berokkend” en welke functionarissen moeten worden vervangen, illustreert de klinische, reactieve aard van de aanpak.
Binnen de VHP ontbreekt politiek vakmanschap
Politieke partijen die hun toekomst veilig willen stellen, doen dat door intern leiderschap voortdurend te bevragen, door verjonging, transparante selectieprocedures, en door daadwerkelijke verantwoording over beleidsbeloftes.
De VHP leek lange tijd te leunen op reputatie en verworven electorale voordelen, maar die uitstelpolitiek is fataal gebleken.
Het feit dat coalities zich tegen Santokhi en de VHP konden scharen, wijst op een verlies van geloofwaardigheid en op het falen van politiek vakmanschap binnen de partij.
Geen gezonde Surinaamse democratie door 17 zetels uit te sluiten
Voor Suriname is dit een signaal: een gezonde democratie vergt dat partijen zelf het initiatief nemen tot vernieuwing, niet dat tegenstanders dat afdwingen door middel van strategische isolatie. Wanneer hervorming extern wordt opgelegd, bestaat het risico dat de verandering oppervlakkig blijft en de achterliggende cultuur onaangeroerd.
De echte test voor de VHP is dus niet of zij terstond een ander bestuur aanwijst of een PR-campagne start, maar of zij een diepgaand, transparant proces ingaat dat patronage, gebrekkige interne verantwoording en strategische kortzichtigheid adresseert.
Rigoureus hervormen, enige mogelijkheid politiek overleven VHP
De huidige dwanghervorming onthult de ernst van de crisis binnen de VHP: het gaat niet alleen om zetelverlies, maar om institutionele verzwakking. Als de VHP deze kans benut om zichzelf werkelijk te hervormen — niet als noodverband maar als structurele transformatie — kan zij wellicht herstellen.
Zo niet, dan blijft de les bitter: politieke overleving in Suriname zal voortaan minder afhangen van historische status en persoonlijke stemmen, en meer van de vraag of partijen intern bestand zijn tegen de tactieken van tegenstanders die niet schuwen om isolatie als politiek wapen in te zetten.
Volk blind: NPD weer op weg naar Surinaams failliet met 1.6 miljard USD-lening
De NDP heeft goed gebruik en misbruik van gemaakt de domme stappen van Santokhi. De NDP heeft dit zo goed gedaan dat vele onderontwikkelde goedgelovige aanhangers geloven dat ze nu een beter Suriname zullen krijgen terwijl er door de NDP plotseling weer 1.6 miljard USD wordt geleend.
De feiten zijn; de NDP heeft Suriname 3 keer failliet gemaakt. En ook nu weer lenen ze, zonder het volk voldoende te informeren, weer 1.6 miljard USD. En waarvoor? Om mooie sier te maken? We moeten het nog maar zien.
Conclusie
Chan is geen Wilders, maar de perceptie van de gemiddelde Surinamer is traumatisch gebleken. Dat de NDP weer 1.6 miljard USD leent, met weer een mogelijk failliet, vinden 18 zetels aan Surinamers prima.
Beter dan wat ze hebben meegemaakt onder Santokhi-Brunswijk. Dit is opmerkelijk, triest en voorspelt niet veel goeds voor de toekomst van het land.
Domheid en onwetendheid wordt zo genieperig uitgebuit door de NDP. De Surinaamse democratie faalt op dit punt. Velen roepen; sommige onderontwikkelde stemgerechtigden moeten hun stemrecht ontnomen worden.
De VHP wordt nu terecht gedwongen om op de knieën te gaan voor haar leden en volk maar nog meer voor de jonge competente mooie aspirant-leden die smachten om zich binnen en buiten de partij in te zetten.
Helaas krijgen ze door de rot binnen de partij geen kans. Zo worden er meer rotjes toegelaten en de beste lui gedwongen om op grote afstand de partij stank te vermijden!
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
