In Nederland dromen veel mensen van een eengezinswoning met tuin.
Door de hoge bevolkingsdichtheid en schaarse ruimte geldt een stukje grond achter je huis daar als luxe.
Maar voor Surinamers voelt dat anders. Hier is ruimte vanzelfsprekend. Of je nu rijk of arm bent, bijna iedereen heeft een tuin.
Ik herinner me nog goed toen ik een tijd in Nederland woonde. Een kennis nodigde me uit voor een housewarming in zijn nieuwe eengezinswoning.
Vol trots leidde hij me rond, en de grote verrassing was… de tuin. Maar eerlijk gezegd snapte ik het niet zo goed.
Het was een smal stukje gras met een heg aan beide kanten en een houten schutting die amper boven je schouders uitkwam.
Wat me direct opviel was het gebrek aan privacy. Je zit buiten en je hoort letterlijk elk woord van de buren. En zij horen jou ook.
Als ze boven in hun slaapkamer het raam openzetten, kunnen ze zo in je tuin kijken. Uiteraard vindt niet iedereen dat erg, maar wij Surinamers vaak wel.
Sommigen proberen het op te lossen met een groot zonnescherm of een schutting van 2 meter, maar dat helpt weinig als je tuin middenin een rij van tien huizen ligt.
Voor Surinamers is een tuin meer dan een plek met wat gras. Het is een eigen stukje rust, vaak vol bomen, bloemen, kippen of een hangmat. Niet iets waar je je bekeken voelt.
Natuurlijk zijn er in Nederland ook vrijstaande woningen met ruime tuinen die veel privacy bieden, maar die zijn voor de meeste mensen simpelweg onbetaalbaar.
Voor veel Surinamers voelt zo’n Nederlandse eengezinswoningtuin dan ook niet als ‘echte’ tuin. Meer als een postzegel met gras.
Patricia Wong is lifestyledeskundige en trendwatcher bij GFC Nieuws.
Ze vergelijkt Surinaamse gewoonten met internationale trends in beauty, mode, voeding, culinair en reizen, en biedt zo frisse inzichten in de lokale lifestyle.
Voor contact: patricia@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
