De regering presenteerde deze week met trots de kwijtschelding van USD 15,6 miljoen aan oude leningen en een schenking van USD 14 miljoen door China.
Ministers poseerden glimlachend naast de Chinese ambassadeur, en de boodschap aan de bevolking was duidelijk: Suriname krijgt lucht, er komen nieuwe projecten, en de toekomst oogt rooskleuriger.
Maar wie door de feestvreugde heen kijkt, ziet dat we vooral blij zijn gemaakt met een lege kalebas. De structurele problemen waar Suriname onder lijdt, blijven onaangeroerd.
Kwijtschelding stelt weinig voor
Het gaat om leningen die meer dan tien jaar geleden rentevrij zijn verstrekt. Het bedrag van USD 15,6 miljoen klinkt indrukwekkend, maar op een totale staatsschuld van miljarden is het niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.
Het haalt geen wezenlijke druk van de ketel en zal de begroting nauwelijks merkbaar verlichten. Toch presenteert de regering het alsof dit een doorbraak is. Dat is misleidend richting de bevolking.
Bovendien moet de vraag gesteld worden waarom we überhaupt zo euforisch zouden zijn over het kwijtschelden van leningen die al lang als “niet relevant” op de achtergrond stonden.
Het is alsof iemand een stoffige rekening uit het verleden verscheurt en dat verkoopt als een grootse geste. De regering doet alsof er financiële ruimte ontstaat, maar in werkelijkheid verandert er vrijwel niets aan het grote schuldenprobleem waar Suriname onder gebukt gaat.
14 miljoen dollar voor zichtbare projecten
De schenking van USD 14 miljoen wordt eveneens gepresenteerd als bewijs van vriendschap. Betaalbare woningen, uitbreiding van de luchthaven, verkeersveiligheid, een busstation bij de universiteit en drinkwater in het binnenland, allemaal nuttige projecten die Surinamers zullen toejuichen.
Maar laten we eerlijk zijn: het bedrag is klein. In een land dat honderden miljoenen nodig heeft om basisvoorzieningen op orde te brengen, is dit slechts een cosmetische ingreep.
Wat de regering nalaat te zeggen, is dat deze gift niets verandert aan de koopkracht, de inflatie of de werkloosheid.
Voor de doorsnee burger in Latour, Moengo of Wageningen blijft de dagelijkse realiteit dat de SRD elke maand minder waard wordt en dat de boodschappen steeds duurder worden. Een nieuw busstation bij de universiteit lost dat niet op.
Politiek toneelspel
Het is duidelijk dat dit nieuws vooral politiek toneelspel is. In plaats van openlijk te erkennen dat het gaat om beperkte steun, wordt er een groot succesverhaal van gemaakt.
Ministers strooien met woorden over solidariteit en vriendschap, terwijl de bevolking nog steeds dagelijks de pijn voelt van stijgende prijzen en inkomens die niets meer waard zijn.
Dit is geen beleid, dit is window dressing. De regering geeft liever de schijn van vooruitgang dan dat ze moeilijke keuzes maakt om echte hervormingen door te voeren.
Het lijkt erop dat het belangrijker is om het volk een succesverhaal te presenteren dan om te werken aan een structurele oplossing voor inflatie, corruptie en wanbestuur.
Structurele hervormingen blijven uit
Wat ontbreekt, is een serieuze agenda om de fundamenten van de economie te versterken. Waar is het plan om lokale productie en landbouw te stimuleren, zodat we minder afhankelijk zijn van dure import?
Waar is de aanpak van corruptie en verspilling die het land jarenlang hebben leeggezogen?
Waar is de visie om onze natuurlijke rijkdommen duurzaam te beheren, zodat toekomstige generaties er ook profijt van hebben?
Zolang de regering afhankelijk blijft van giften en kwijtscheldingen blijft Suriname gevangen in een cyclus van afhankelijkheid.
Elke buitenlandse gift wordt opgeblazen tot triomf maar is in feite slechts een doekje voor het bloeden. Suriname blijft kwetsbaar, afhankelijk van de goodwill van anderen, en zonder een stevig eigen fundament.
China’s agenda, onze naïviteit
En laten we niet naïef zijn: China schenkt en scheldt niet uit pure liefde. Het past in een bredere strategie om haar invloed in Zuid-Amerika te vergroten en strategische posities veilig te stellen.
Vandaag gaat het om een luchthaven of een busstation, morgen misschien om toegang tot natuurlijke hulpbronnen of invloed in politieke besluitvorming.
Onze regering wuift dit gevaar weg en spreekt over “partnerschap en respect”. Maar respect betekent ook dat je scherp blijft, voorwaarden kritisch doorlicht en ervoor zorgt dat het landsbelang bovenaan staat. Wie zich blindstaart op cadeautjes, ziet de lange termijn vaak niet.
De harde waarheid
De harde waarheid is dat deze regering de bevolking blij maakt met een lege kalebas. Voor de gewone Surinamer verandert er niets. De prijzen dalen niet, de lonen stijgen niet, en de onzekerheid blijft.
Het zou de regering sieren om eerlijk te zijn: dit is een kleine meevaller, geen grote overwinning. Het is een tijdelijke pleister, geen genezing.
De toekomst van Suriname wordt niet beslist in Peking of Washington, maar in Paramaribo, door leiders die verantwoordelijkheid nemen en het land uit de wurggreep van afhankelijkheid trekken.
Eduard Hartgens
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
