Volgens voorlopige cijfers van het Algemeen Bureau voor de Statistiek (ABS) zijn de consumentenprijzen in september 2025 met gemiddeld 0,8 procent gestegen ten opzichte van augustus.
Op jaarbasis kwam de inflatie uit op 10,7 procent – een cijfer dat op papier misschien “stabiel” lijkt, maar dat in de realiteit de voortdurende erosie van koopkracht blootlegt.
Voor de doorsnee Surinamer betekent dit dat de maand lonen niet langer bijbenen met de prijzen in de winkels.
Terwijl het ABS nuchter rapporteert over procentpunten en indexcijfers, vertaalt die “10,7 procent” zich in minder boodschappen, hogere rekeningen en voortdurende onzekerheid aan het eind van de maand.
De cijfers tonen een opvallende stijging in huisvesting en nutsvoorzieningen (+1,6%), vlees en vleesproducten (+1,0%), en boter, oliën en vetten (+1,0%). Dat zijn geen luxeproducten — dat zijn basisbehoeften.
De daling van groenten en fruit (-6,6%) lijkt op het eerste gezicht positief, maar in werkelijkheid is dat slechts een kortstondige schommeling door seizoensinvloeden.
De gemiddelde Surinamer voelt nog steeds dat het leven duur blijft, en dat zelfs besparingen op gezonde voeding steeds moeilijker worden.
De vraag die niemand durft te stellen is: hoeveel vertrouwen kunnen wij nog hechten aan macro-economische geruststellingen als het dagelijks leven iets heel anders vertelt?
De inflatie mag in cijfers misschien afvlakken, maar in de samenleving voelt het als een storm die maar niet gaat liggen.
De Surinaamse economie lijdt onder structurele problemen: een zwakke productiebasis, te grote importafhankelijkheid, en een overheid die blijft worstelen met begrotingsdiscipline.
Zolang de fundamenten niet worden versterkt — onderwijs, landbouw, industrie en energieproductie — blijft elke inflatiepiek slechts een symptoom van een dieper economisch onvermogen.
De 10,7 procent inflatie is dus geen cijfer om trots op te zijn. Het is een signaal dat er nog steeds te weinig wordt gedaan aan prijsstabiliteit, productiebevordering en monetaire discipline.
We kunnen de bevolking niet blijven geruststellen met “lichte stijgingen” als de realiteit een sluipende verarming is.
Een land dat zich voorbereidt op het vieren van 50 jaar onafhankelijkheid zou niet alleen moeten stilstaan bij nationale trots, maar ook bij de vraag: hoe onafhankelijk is een volk dat de prijs van brood, stroom en benzine niet meer in eigen hand heeft?
N. Mohari
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
