Wat ik en velen met mij al vreesde, is werkelijkheid geworden.
Tijdens een onschuldig gesprek aan tafel dit weekend vroeg ik me hardop af: hoe komen deze criminelen toch aan zulke zware wapens? En hoe kan het dat zij beter bewapend zijn dan de politie?
‘Weg’zijn de dagen van afgezaagde jachtgeweren en kleine pistolen. We hebben het nu over semi-automatische geweren, tactische uitrusting en geavanceerde communicatie.
Het lijkt haast alsof we naar een Netflixserie kijken over drugskartels, maar dit is geen fictie – dit is Suriname anno 2025.
Wat de situatie nog verontrustender maakt, is het angstige vermoeden dat er politieagenten zélf betrokken kunnen zijn. Dat wapens uit politiewapenkamers hun weg vinden naar de onderwereld. Het lijkt niet langer een verzinsel of roddel, maar een keiharde realiteit.
Ik herinner me nog hoe de korpschef enkele functionarissen met verlof stuurde, of “ter beschikking stelde”, toen bekend werd dat er zware wapens uit de wapenkamer verdwenen waren. En daarna? Radiostilte.
Geen persconferentie, geen eindrapport, niets. En nu, bijna een half jaar later, worden we opnieuw geconfronteerd met brute criminaliteit.
Drie weken van gewelddadige overvallen, en nu de grimmige climax: een gewapende overval op een buitenlander aan de Sun Parklaan.
Zes tot acht zwaarbewapende mannen, in het zwart gekleed, arriveren in twee witte auto’s, doen zich voor als politieagenten, dwingen de voordeur open en eisen – naar later blijkt – niet goud, maar drugs. Een klassiek voorbeeld van een ripdeal met militaire precisie uitgevoerd.
En ja hoor, het wordt nog erger. Een brigadier van het Justitieel Interventieteam (JIT) blijkt aangehouden in verband met deze zaak.
De zaak die begon als een simpele beroving heeft zich ontpopt tot een georganiseerde criminele operatie met mogelijk vertakkingen in verschillende lagen van de samenleving. De politie heeft inmiddels meerdere voertuigen in beslag genomen, maar wat volgt er nu?
De vraag die boven alles hangt is: hoe diep zit het? Hoeveel rotte appels telt het korps nog? Hoeveel wapens liggen in verkeerde handen? En bovenal: wie durft écht schoon schip te maken?
De korpsleiding en het ministerie van Justitie en Politie staan voor een enorme uitdaging. Dit is geen moment voor politieke spelletjes of het elkaar toeschuiven van de schuld. Het huis staat in brand. Dit is geen tijd voor rapporten en commissies, maar voor doortastend optreden. Alle hens aan dek.
De samenleving kijkt toe. We eisen transparantie. We eisen veiligheid. En vooral: we eisen dat de politie ons beschermt – niet dat ze deel uitmaakt van het probleem.
Sheila Mijnals
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
