Wie op de NPS stemt, stemt niet op principes, maar op parodie. Je stemt op de NDP. En wie denkt dat de NDP een nieuwe weg biedt, heeft vijftig jaar geschiedenis genegeerd.
De NPS onder leiding van Gregory Rusland is volgens critici verworden tot een satellietpartij van de NDP.
De partij, ooit gedragen door principes onder iconen als Pengel en Venetiaan, lijkt nu geïnfiltreerd door NDP’ers en bereid elke ideologische overtuiging op te geven in ruil voor regeringsmacht.
Stemmen op de NPS is daarmee feitelijk stemmen op de NDP onder ‘Oma’ Simons. In deze politieke soap speelt de NPS de rol van ‘Ghetto Mama’, die zich nestelt in een hernieuwde alliantie met de ‘Ghetto Papa’ van Suriname: de NDP. Beide partijen zwaaien met het label “Nationaal”, maar vertegenwoordigen vooral een dom en simplistisch nationalisme, doorspekt met koloniaal ressentiment en politieke kortzichtigheid.
Deze “ouders van de Ghetto” hebben Suriname de afgelopen vijftig jaar steeds dieper richting chaos geleid. Ondertussen staat de VHP voor de zware taak het land bestuurbaar te houden, afhankelijk van de grillen van bondgenoten als de ABOP en PL.
In plaats van enkel zetels te tellen, zou de focus moeten liggen op realistische coalitievorming.
Want zonder stabiele samenwerking dreigt Suriname na 25 mei 2025 opnieuw weg te zinken in een bestuurlijke afgrond – dieper dan ooit tevoren.
NPS en NDP zijn al verloofd – een huwelijk lijkt onvermijdelijk
Op 25 mei 2025 gaan Surinamers opnieuw naar de stembus. Voor velen voelt het als een nachtmerrie: verkiezingen te midden van monetaire en politieke fragiliteit, economische onzekerheid en moreel bankroet leiderschap. Maar deze verkiezingen verschillen in vele opzichten fundamenteel van alle vorige: het masker is af.
De schijnheilige façade van idealen, principes en “nationale verantwoordelijkheid” is vervangen door wat ze werkelijk is – een opportunistische alliantie en politieke incest tussen partijen die het land al vijftig jaar systematisch uithollen.
En nergens is dat pijnlijker zichtbaar dan bij de Nationale Partij Suriname (NPS), ooit drager van waardigheid, nu gedegradeerd tot satelliet van de Nationale Democratische Partij (NDP). De Ghetto Mama van Suriname, NPS, keert terug in de armen van haar oude geliefde: de Ghetto Papa, NDP.
De NPS: Van Pengel naar Rusland – een vrije val
Er was een tijd dat de NPS stond voor ontwikkeling, nationale trots en principiële politiek. Onder leiders als Johan Adolf Pengel en Ronald Venetiaan was er, ondanks fouten, nog een ideologische kern: opbouw van de natie, investeringen in onderwijs, infrastructuur en democratische instituties.
Vandaag is daar niets meer van over. Onder Gregory Rusland is de partij uitgehold, overgenomen en uiteindelijk geïnfiltreerd door figuren met duidelijke loyaliteiten richting de NDP.
Wat overblijft is een omhulsel, een partij die haar morele kompas heeft verkocht in ruil voor een handvol mogelijke regeerzetels. De partijtop is niet meer het brein van de organisatie, maar haar parasiet: de infiltranten en loyalisten van de NDP.
Stem op NPS en je stemt op het spook van Bouta
Laten we het kind bij de naam noemen: stemmen op de NPS in 2025 betekent feitelijk stemmen op de NDP van ‘Oma’ Simons – of erger nog, op het spook van Desi Bouterse. Immers, bij de NDP voeren zelfs spoken campagne voor de partij!
De term “Ghetto Mama” is geen spotnaam – het is een treffende metafoor. De NPS stelt zich in toenemende mate op als de behoeftige moeder die zich vastklampt aan de man die haar ooit vernederde, sloeg en financieel ruïneerde – haar hele gezin maandenlang in de gevangenis zette.
Die man is de NDP: de Ghetto Papa van Suriname, de partij die het land bij herhaling in economisch, moreel en diplomatiek bankroet bracht. En nu, uit pure machtswellust en bestuurlijke armoede, zoekt de NPS opnieuw toenadering. De Ghetto Mama gelooft dat het opvoeden van Suriname alleen mogelijk is als de Ghetto Papa weer aan tafel komt.
Dit is geen toekomstvisie – dit is regressie, terugval, collectieve politieke armoede.
Het bewijs van dom nationalisme: “Nationale” partijen zonder natiegevoel
Zowel de NDP als de NPS koketteren met het woord “Nationaal” in hun naam, maar in de praktijk handelen zij als tribale, etnisch-populistische machtsblokken.
Wat zij “Surinaams nationalisme” noemen, is in werkelijkheid een mengeling van antikoloniale ressentimenten, symbolische zelfhaat en een diepe minachting voor universele waarden als mensenrechten, transparantie en democratische stabiliteit.
Hun gezamenlijke discours reduceert politiek tot ressentiment: haat tegen Nederland, wantrouwen tegenover het Westen, en een blind geloof in een soevereiniteit die nooit inhoud heeft gekregen.
Het bewijs zijn de Ghetto’s die steeds groter zijn geworden in de afgelopen vijftig jaar. Terwijl andere landen moderniseren, blijft Suriname gevangen in een nationale identiteitscrisis die vakkundig wordt geëxploiteerd door deze politieke acteurs – met het volk als voornaamste slachtoffer.
Vijftig jaar politieke incest: van deal naar dieper dal
In de afgelopen vijf decennia is Suriname herhaaldelijk in de problemen geraakt – niet ondanks deze partijen, maar door hen. Zowel de NDP als de NPS hebben onafgebroken bijgedragen aan het dom houden van hun achterban en grote delen van het volk, in het bijzonder de ghetto bewoners. Hun verworvenheden:
- Corruptie op staatsniveau
- Economische plundering
- Politiek clienttelisme en patronage
- Slechte internationale reputatie
Het verschil tussen hen is slechts cosmetisch; de diepere structuur is identiek. Waar de NDP haar macht baseert op brute mobilisatie en nostalgie naar de dictatuur – het spook van Bouta aanbidt – verkoopt de NPS haar verleden als moreel schild, terwijl ze haar ruggengraat allang heeft verloren.
Wie lost de verkiezingssom van 25 mei 2025 op: (VHP – ABOP) < (NPS = NDP) = ?
In deze context staat de VHP voor een existentiële keuze. De partij heeft een redelijke kans opnieuw de grootste te worden, maar zal niet kunnen regeren zonder coalitiepartners.
En dat brengt nieuwe risico’s met zich mee: afhankelijkheid van de ABOP van Brunswijk, de PL van Bronto Somohardjo en andere micro-partijen. Sommigen zien dit als zwakte. Maar in feite is het de enige weg vooruit: een pluralistisch politiek model gebaseerd op evenwicht en niet op dominantie. Dat vereist tact, transparantie en bovenal: politieke volwassenheid.
De VHP zal niet winnen met technocratie alleen. Ze moet de kiezers duidelijk maken dat samenwerking geen luxe is, maar een noodzakelijke strategie om te voorkomen dat de Ghetto Mama NPS en Ghetto Papa NDP opnieuw het huishouden van Suriname gaan runnen – met alle catastrofale gevolgen van dien.
Zetels tellen is niet genoeg – coalities bouwen is de sleutel
De traditionele focus op het aantal behaalde zetels is misleidend. Suriname’ s parlementair systeem vraagt om coalities. Een partij die vijftien zetels haalt, maar zonder strategische partners zit, heeft niets aan haar numerieke winst. In 2025 gaat het niet om stemmen tellen – het gaat om het bouwen van coalities met visie, stabiliteit en inhoudelijke samenhang.
Conclusie: Suriname verdient beter dan haar politieke Ghetto-ouders
Het volk moet zich afvragen:
- Willen wij meer of minder Ghetto’s?
- Willen we meer of minder crisis?
- Willen we meer of minder koopkracht verlies?
- Willen we meer of minder verloedering, braindrain, monetaire verkwanselarij, meer of meer dieven die niet berecht worden en mogen vluchten terwijl de kippendief het gevang in gaat? willen we weer worden opgevoed door de Ghetto Mama van de NPS en de Ghetto Papa van de NDP?
- Willen wij terug naar een tijdperk waarin het land werd gerund als een achterbuurtfamilie vol corruptie, domme deals, nationalistisch geschreeuw en dysfunctioneel gezag?
- Of willen we eindelijk volwassen worden als natie, en kiezen voor inhoud en eigen verantwoording voor de leiders die we zelf kiezen?
- Willen we ons weer voor de gek laten houden met praatjes van mensen die 50 jaar het land hebben kapot gemaakt?
- Willen we echte hervorming, de bittere pil slikken en daarna alle zoet krijgen, een mooie toekomst voor de volgende generatie Surinamers?
De verkiezingen van 25 mei 2025 zijn geen strijd tussen links of rechts, geen strijd tussen ideologie, ego’s, dode leiders of politieke spoken. Ze zijn een referendum over de volwassenwording van een natie met potentie.
Wie op de NPS stemt, stemt niet op principes – maar op parodie. En wie denkt dat de NDP een nieuwe weg biedt, heeft vijftig jaar geschiedenis genegeerd.
De keuze is simpel: herhaling of hervorming.
En er is maar een partij die begrijpt wat “hervorming” werkelijk inhoudt – en die dat de afgelopen vijf jaar heeft aangetoond: de Vooruitstrevende Hervormingspartij.
De verkiezing van 25 mei 2025 is geen voetbalwedstrijd of bacchanaal party, maar een moment om te bepalen hoe het leven van de Surinaamse kinderen die nog geboren moeten worden eruit zal zien over 15 tot 20 jaar.
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct een WhatsApp-bericht versturen.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
