In Suriname valt het me weleens op. Sommige mannen zijn zó wanhopig op zoek naar gezelschap en intimiteit dat ze zelfs contact zoeken met vrouwelijke zwervers.
Voor veel mensen klinkt dit als een extreem voorbeeld, bijna absurd, maar voor mij laat het vooral zien hoe groot de honger naar menselijke verbinding kan zijn.
Sociale interactie en affectie zijn basisbehoeften. Wanneer die langdurig ontbreken, ontstaan soms gedragingen die schokkend en tegelijk verdrietig zijn.
Wanhopige zoektocht naar aandacht
Experts zeggen het al jaren. Eenzaamheid, lage zelfwaardering en het ontbreken van een partner of sociaal netwerk kunnen mannen tot ongewone keuzes drijven.
Mannen die jarenlang weinig contact met vrouwen hebben gehad zoeken manieren om warmte en aandacht te voelen, soms buiten de grenzen van wat normaal of gepast is.
Vaak is het contact kortstondig, soms zelfs oppervlakkig, maar het gaat om het gevoel van gezien en gehoord worden.
In gesprekken met mensen in Paramaribo hoor ik begrip, maar ook een waarschuwing. Eenzaamheid is een serieus probleem dat we niet mogen negeren.
Sociaal werkers benadrukken dat zulke praktijken risico’s met zich meebrengen, zowel voor de mannen als de vrouwen in kwetsbare situaties.
Gevaar en maatschappelijke verantwoordelijkheid
Wat ik hier zie, is dat we als samenleving tekortschieten. Sociale netwerken, gemeenschapsbijeenkomsten, gespreksgroepen, dit zijn geen luxe, het zijn noodzakelijke vangnetten.
Want menselijke verbondenheid is geen bijzaak, het is noodzakelijk. En wanneer die ontbreekt, leiden keuzes soms tot schrijnende situaties die ons allemaal iets zouden moeten zeggen.
Ida Thornhill
Docente / Auteur / Columniste
