Veel Surinamers wachten tevergeefs op redding die er nooit zal komen

De verkiezingen komen eraan en je voelt het overal. Surinamers praten weer met hoop in hun stem, alsof een nieuwe president straks alles gaat oplossen.

Na vijf zware jaren vol crisis, dure boodschappen en onzekerheid is het begrijpelijk dat mensen snakken naar verandering. Maar wat ik zie, maakt me bezorgd.

Te veel van mijn landgenoten denken nog steeds dat de oplossing van buiten moet komen.

Ze hopen dat de overheid, een nieuwe leider of misschien zelfs een buitenlandse organisatie hun problemen gaat oplossen. Alsof er een reddingsboot komt aanvaren en jij alleen maar hoeft in te stappen.

Maar die boot komt niet. Niet vandaag, niet morgen. En hoe langer je blijft wachten, hoe dieper je zinkt.

Wat ik vaak zie, is dat mensen hun eigen kracht onderschatten. Ze zitten vast in een gedachte dat hun situatie zo erg is, dat er vanzelf hulp zal komen. Maar de wereld werkt niet zo.

De mensen die het land kapotmaken gaan niet ineens stoppen. De prijzen gaan niet vanzelf dalen. En geen enkele leider, hoe goed bedoeld ook, kan in z’n eentje jouw leven op orde brengen.

Toch zie ik ook een andere groep. Surinamers die ondanks alles toch iets van zichzelf maken. Die niet blijven hangen in klagen of hopen, maar zelf actie ondernemen.

Ze beginnen een klein bedrijf, leren iets nieuws, zoeken creatieve oplossingen. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat ze weten dat niemand het voor hen gaat doen.