Nog geen maand voor de verkiezingen kondigt minister Krishna Mathoera haar kandidatuur voor het presidentschap aan.
In een land waar politieke betrouwbaarheid al jaren onder druk staat, lijkt deze stap eerder een symbool van interne verdeeldheid dan van leiderschap.
De timing is op z’n zachtst gezegd verdacht: 25 dagen voor de stembusgang komt ineens een VHP-minister naar voren met een “persoonlijke” ambitie die zogenaamd losstaat van partijstrategie. Gelooft iemand dat echt?
Mathoera’s verklaring dat haar beslissing niets te maken heeft met partijvoorzitter Chan Santokhi – die nota bene ook voor een tweede termijn gaat – klinkt als een doorgeslikte leugen.
Het ruikt naar crisiscommunicatie, afleidingsmanoeuvres en een geforceerde poging om stemmen terug te winnen van een ontevreden electoraat.
Want laten we eerlijk zijn: de afgelopen vier jaar hebben VHP-ministers collectief gefaald in het waarmaken van hun beloften. Wie dacht dat het niet slechter kon na de NDP-regering, kreeg een pijnlijke reality check.
Het meest zorgwekkende? Mathoera’s plotselinge “verantwoordelijkheidsgevoel” voor het beleid van de regering waarin zij zelf actief meebesliste.
Juist wanneer Defensie met tekorten kampt, militairen zonder voeding zitten en basisvoorzieningen instorten, schuift ze zichzelf naar voren als leider van het land. Geen enkele visie, geen plan, enkel ambitie.
Deze stap toont geen leiderschap, maar een diepe kloof binnen de VHP-top. Het is een machtsspel dat het vertrouwen van de burger verder ondermijnt.
Wie zich vandaag kandidaat stelt zonder rekenschap af te leggen over het beleid van gisteren, is geen leider maar een opportunist.
S. Mahangi
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct een WhatsApp-bericht versturen.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
