Waar zijn ze? De overige coalitiepartners, A20 (bestaande uit Alternatief 20, PRO en DOE), NPS, BEP en Pertjajah Luhur, die ooit het volk beloofden dat ze een corrigerende stem zouden zijn binnen de regering.
Die zeiden: “Wij gaan bewaken dat het land eerlijk bestuurd wordt.”
Maar vandaag?
Stilte.
Dodelijke stilte.
Het lijkt alsof Suriname wordt bestuurd door slechts twee partijen: de NDP en de ABOP, alsof de rest vrijwillig hun stem heeft ingeleverd.
Terwijl het land kreunt, zitten deze partijen erbij, kijken toe en zeggen niets.
Waar is de politieke moed gebleven? Waar is de beloofde waakhond die opkomt voor transparantie, integriteit en goed bestuur?
In plaats daarvan zien we coalitiepartners die hun mond houden om hun eigen posities veilig te stellen. Ze lijken banger om hun stoel te verliezen dan om hun land te verliezen.
De prijs van politieke stilte
Elke keer dat een coalitiepartner zwijgt terwijl er onrecht plaatsvindt, verraadt die partij haar kiezers.
Zwijgen bij corruptie is medeplichtigheid.
Zwijgen bij machtsmisbruik is goedkeuring.
Zwijgen bij slecht bestuur is deelname aan het verval.
En ondertussen verkoopt men het idee dat “eenheid binnen de coalitie belangrijk is”. Maar eenheid zonder rechtvaardigheid is geen kracht, het is lafheid verpakt als loyaliteit.
De kiezers worden opnieuw verraden
De kiezers hebben gestemd op diversiteit, op balans, op controle — niet op onderwerping aan één dominante partij of coalitiepartner. Zij hebben niet gestemd voor een regering van stilte, maar voor vertegenwoordigers die durven te spreken.
Wanneer parlementariërs hun controlerende taak vergeten en zich verschuilen achter “coalitiediscipline”, verliezen we de essentie van democratie. Want democratie leeft van kritiek, debat en transparantie, niet van volgzaamheid.
De coalitie is geen familiebedrijf
Wat we nu zien, lijkt niet op samenwerking, maar op onderwerping.
De ene partij deelt de macht, de andere deelt de voordelen — en de rest kijkt toe.
Terwijl het volk gebukt gaat onder economische druk, sociale onzekerheid en toenemende wanhoop, lijkt het Binnenhof een plaats van politieke stilte en zelfbehoud.
Als de coalitiepartners werkelijk geloven in hun idealen, dan is nu het moment om te spreken.
Om vragen te stellen.
Om grenzen te trekken.
Om hun kiezers te tonen dat ze niet zijn verkozen om ja te knikken, maar om te waken over het landsbelang.
Suriname heeft geen meelopers nodig, maar moedige leiders
Een coalitie die niet durft te corrigeren, is geen coalitie maar een schijnvertoning.
En zolang de overige partners blijven zwijgen, dragen ze bij aan het verval dat ze ooit beloofden te bestrijden.
Suriname heeft genoeg gezien van politieke toneelstukken. Het volk vraagt niet om nieuwe beloftes, maar om echte durf en verantwoordelijkheid.
Want wie zwijgt terwijl onrecht geschiedt, kiest partij voor de macht — niet voor het volk.
Ben M.D.
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
