Een jong gezin in Para slaat alarm over aanhoudende geluidsoverlast van buren.
Wat aanvankelijk begon als incidenteel lawaai, is inmiddels uitgegroeid tot een bron van stress.
Zowel in de vroege ochtend als ’s avonds laat klinken er volgens het gezin angstaanjagende kreten en intens geschreeuw, gevolgd door luid gebed.
“Het lijkt soms alsof iemand bezeten is,” vertelt de moeder des huizes.
De familie geeft aan het geloof van anderen te respecteren, maar stelt zich ernstige vragen bij de manier waarop dat tot uiting komt.
“We begrijpen dat mensen hun geloof op hun eigen manier beleven, maar moet dat echt ten koste gaan van je buren? Is God doof dat Hij je niet hoort als je zacht bidt?”
De situatie zorgt inmiddels voor spanningen. Het gebrek aan rust beïnvloedt de gezondheid en het dagelijks functioneren van zowel de ouders als de kinderen.
“We willen geen ruzie, maar we willen wel gehoord worden. Dit gaat niet meer over normale huiselijke geluiden. Dit is dagelijkse overlast.”
Het gezin heeft nog geen formele klacht ingediend, maar overweegt inmiddels stappen te ondernemen. Ze hopen echter eerst op een vreedzame oplossing.
“We willen gewoon rust. Geloof hoort te verbinden, niet te verdelen.”
De situatie roept bredere vragen op over de grenzen tussen religieuze vrijheid en maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Waar ligt de lijn tussen persoonlijke expressie en overlast?
En hoe ga je in gesprek met buren wanneer hun spiritualiteit jouw rust verstoort?
Voor dit gezin is het antwoord duidelijk: “Geloof mag kracht geven, maar geen bron van lawaai zijn.”
Foto ter illustratie
Sheryl Dayene Gallant maakt deel uit van het freelance redactieteam van GFC Nieuws.
Contact: info@gfcnieuws.com of WhatsApp.
