Hoewel ik persoonlijk geen groot fan ben van schoonheidswedstrijden, juist vanwege de druk die ze leggen op vrouwen en het beperkte beeld dat ze vaak schetsen van wat “schoonheid” zou moeten zijn, vind ik het tóch belangrijk om stil te staan bij de recente ontwikkelingen in de Miss-wereld.
Voor het eerst in onze geschiedenis werd in Suriname een getrouwde vrouw van 36 jaar, moeder van een 17-jarige zoon, gekroond tot Miss Suriname 2026. Een baanbrekende gebeurtenis die voor velen symbool staat voor vooruitgang, maar bij anderen juist vragen oproept.
De regels van de internationale Miss Universe-organisatie zijn in 2023 grondig herzien. Vrouwen mogen nu meedoen ongeacht leeftijd, huwelijkse staat of moederschap. Dat betekent: ook moeders, echtgenotes en zelfs zwangere vrouwen kunnen deelnemen.
Daarmee is voor velen een oude muur van uitsluiting gesloopt — een muur die jarenlang het recht van vrouwen beperkte om zich vrij te uiten en te profileren.
Feit is: de oude internationale regels van Miss Universe, die jarenlang bepaalden dat alleen jonge, ongetrouwde vrouwen zonder kinderen mochten meedoen, waren regelrechte schendingen van de universele mensenrechten. Ze beperkten vrouwen tot een bepaald ideaalbeeld — jong, vrijgezel, kinderloos, slank en zogenaamd ‘perfect’.
Laat mij meteen benadrukken: dit is géén kritiek op de nieuwe Miss Suriname. Integendeel. Zo frappant genoeg ken ik haar persoonlijk — ik heb haar zien opgroeien tot de krachtige, zelfbewuste vrouw die ze nu is.
Ik feliciteer haar van harte met deze mijlpaal. Haar overwinning is niet alleen een persoonlijke prestatie, maar ook een symbool van doorzettingsvermogen, moed en vernieuwing.
Mijn oproep is er dus niet één van afwijzing, maar van reflectie. Laten we nadenken over hoe we inclusiviteit vormgeven, zónder de betekenis van woorden en tradities te verliezen.
De dunne lijn tussen inclusie en verwatering
Op het eerste gezicht lijkt er niets mis met deze ontwikkeling. Gelijkheid, vrijheid, inclusie — het zijn kernwaarden van een moderne samenleving. Waarom zou een moeder van 36 geen kans moeten krijgen op een podium dat haar schoonheid, karakter en intelligentie viert?
Toch zit het spanningsveld dieper.
We leven in een tijd waarin inclusie het nieuwe sleutelwoord is — en terecht. Maar er is een dunne lijn tussen inclusie en verwatering. Niet elk onderscheid is automatisch discriminatie, en niet elke drempel is ongelijkheid. Competitie heeft nu eenmaal grenzen nodig. Zonder die grenzen verliest ze haar betekenis.
De vraag is dus niet óf inclusie goed is, maar hóe ver we erin moeten gaan. Want wanneer alles en iedereen hetzelfde is, wat is dan nog bijzonder?
Een balans vinden
De verandering binnen Miss Universe past wel in de wereldwijde strijd tegen genderstereotypen. Eeuwenlang werd vrouwelijkheid gedefinieerd door jeugd, uiterlijk en afhankelijkheid.
De vrouw is echter veel meer: zij is moeder, leider, echtgenote, ondernemer en individu met meerdere dimensies. De nieuwe regels bieden vrouwen de kans om dat te laten zien — niet alleen als schoonheidsicoon, maar als rolmodel.
Toch moeten we waken voor het gevaar van extremen. De strijd voor gelijkheid mag niet ontaarden in een strijd tégen kwaliteit, authenticiteit of betekenis. Diversiteit is waardevol, zolang het niet ten koste gaat van het doel van de competitie zelf.
Een competitie, hoe inclusief ook, ontleent haar betekenis aan duidelijkheid en afbakening. Niet iedereen kan een topsporter zijn, niet iedereen kan meedoen met de Olympische Spelen — niet omdat men wordt uitgesloten, maar omdat elk platform een specifieke doelgroep of categorie vertegenwoordigt.
Tijd voor herdefiniëring, een nieuwe naam of nieuwe show?
Misschien is het tijd om eerlijk te erkennen dat de term “Miss” niet langer de lading dekt. De titel — ooit bedoeld voor ongetrouwde vrouwen — past niet meer.
Als we werkelijk streven naar inclusie, waarom houden we dan vast aan een benaming die letterlijk exclusie in zich draagt?
Een nieuwe naam, zoals “Woman of the Year” of “Empowered Queen”, zou recht kunnen doen aan het bredere idee van vrouwelijkheid: niet alleen jong en ongebonden, maar krachtig, volwassen, ervaren, en vol verhalen die verder gaan dan uiterlijke schoonheid.
Zo zou het platform zijn essentie behouden — namelijk het vieren van vrouwelijkheid — maar tegelijk ruimte creëren voor diversiteit zonder aan betekenis in te boeten.
De balans tussen gelijkheid en identiteit
Inclusie betekent niet dat alle verschillen verdwijnen; het betekent dat elk verschil de juiste plek krijgt. Een moeder, een jongedame van 20, een vrouw van 45 — allemaal vertegenwoordigen ze iets unieks, maar niet noodzakelijk binnen één en hetzelfde kader.
Het gevaar van het “iedereen mag meedoen”-principe is dat het karakter van de competitie vervaagt.
Het is alsof we de categorieën van sport zouden afschaffen en iedereen in één wedstrijd laten rennen: kind, volwassene, topsporter en senior. Het klinkt vriendelijk, maar het haalt de kern van competitie en erkenning weg.
Een bredere boodschap
Wat er nu in de Miss-wereld gebeurt, weerspiegelt eigenlijk wat we wereldwijd meemaken: de zoektocht naar balans tussen gelijkheid en identiteit.
We willen terecht dat niemand wordt uitgesloten, maar we worstelen met de vraag hoe we betekenisvolle verschillen kunnen behouden.
De nieuwe regels bieden kansen voor groei, maar ook ruimte voor reflectie.
Misschien moeten we niet de oude “Miss” proberen te verbreden, maar juist nieuwe podia creëren waar elke vorm van vrouw-zijn zijn eigen waardige plek krijgt.
Misschien is dat de echte toekomst van pageantry: niet één universeel podium voor iedereen, maar meerdere podia die elk een ander facet van vrouwelijkheid vieren.
Sheila Mijnals
UMA Legal Aid & Marketing
