Over 25 november aanstaande herdenkt Suriname 50 jaar Staatkundig Onafhankelijkheid. Vijftig jaar die we vieren als symbool van kracht, eenheid en trots.
Maar laten we eerlijk zijn: achter de feestelijke vlaggen en toespraken gaat een land schuil dat worstelt met de harde realiteit van mismanagement, structurele corruptie en gemiste kansen.
Ons onderwijs stagneert, onze gezondheidszorg is ontoereikend, en armoede en inflatie drukken zwaar op de schouders van de gewone Surinamer. Tegelijkertijd zit de economie vast in een vicieuze cirkel van afhankelijkheid en inefficiëntie.
Terwijl ons land rijk is aan natuurlijke hulpbronnen – goud, water, vruchtbare grond, olie en gas – lijken de vruchten van deze rijkdom in handen van enkelen te vallen, niet van de natie als geheel.
De bauxietsector, ooit een pijler van de economie, is grotendeels verdwenen. Wat heeft Suriname daarvan geleerd? Dat rijkdom alleen niet voldoende is als er geen visie, geen beleid en geen eerlijk bestuur is.
Vandaag lijken we dezelfde fouten te herhalen in de olie- en gassector. Wordt dit een nieuwe kans voor collectieve welvaart, of een herhaling van de patronen van winstprivatisering en sociaal verlies?
Corruptie is geen incidenteel probleem meer; het is een systemische ziekte. Van ambtenaren tot politici, van notarissen tot medici, zelfs het gewone burgerleven is erdoor aangetast.
Criminele netwerken hebben zich diep verankerd in onze samenleving, en wie durft te zeggen dat dit de komende 50 jaar anders zal zijn als er niet nu daadkrachtig wordt opgetreden?
Als we dit negeren, vieren we over 50 jaar honderd jaar onafhankelijkheid terwijl we nog steeds vastzitten in hetzelfde sociaal-economische moeras.
Onze agrarische sector wordt onvoldoende gestimuleerd, onze productieve mogelijkheden onvoldoende benut. Innovatie, investering en stimulering blijven vaak leeg gebazel, holle slogans of loze politieke beloften.
Suriname heeft een jonge bevolking die wil bouwen, leren en ondernemen, maar wie biedt hen die kans? Het is tijd om verantwoordelijkheid te nemen, te erkennen dat woorden alleen niet genoeg zijn, en dat politieke beloften zonder daadkracht leeg zijn.
En toch, ondanks alle fouten en gemiste kansen, blijft er hoop. De rijkdom aan natuurlijke hulpbronnen, het talent van onze bevolking, en een identiteit die veerkrachtig is gebleken, bieden een unieke kans.
Als we nu kiezen voor transparantie, eerlijke verdeling van middelen, structurele hervormingen en daadkrachtige strijd tegen corruptie, kan het tweede halve-eeuwfeest een start worden van een werkelijk bloeiend Suriname.
Over 24 dagen vieren wij 50 jaar Onafhankelijkheid. Laten we dit niet louter doen met vlaggen en toespraken, maar met een collectief besef: Suriname kan meer, moet meer, en verdient meer.
De vraag is: durven wij als natie eindelijk de confrontatie aan met onze eigen tekortkomingen, zodat de volgende 50 jaar echt een triomf van veerkracht, rechtvaardigheid en vooruitgang wordt?
Sheila Mijnals
UMA Legal Aid & Marketing
[ disclaimer]
