Regering stelt Nederlandse professor aan voor onderzoek grensgeschil Suriname-Guyana

De regering-Santokhi heeft op de valreep, via een op 4 juni goedgekeurde missive, prof. mr. A.H.A. Soons aangesteld om een zes maanden durend onderzoek te doen naar het grensgeschil tussen Suriname en Guyana, in opdracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

De stap roept tal van vragen op in de samenleving en onder deskundigen. Waarom er op het laatste moment gekozen is voor Soons, en waarom dit buiten de bestaande grenscommissie Guyana-Suriname gebeurt, is niet bekendgemaakt.

De grenscommissie, waarin zowel Surinaamse als Guyanese experts vertegenwoordigd zijn, lijkt op dit moment niet actief, al ontbreekt hierover elke officiële communicatie.

Het besluit om een externe, Nederlandse professor in te schakelen, is opvallend, te meer daar Suriname zelf over grensspecialisten beschikt en diplomatieke ervaring heeft opgebouwd binnen de bestaande bilaterale overlegstructuren.

Professor Soons heeft een indrukwekkend academisch en bestuurlijk cv in het internationaal publiekrecht. Hij studeerde aan de Universiteit Utrecht, en specialiseerde zich verder aan de University of Washington en Cambridge University.

Zijn academische loopbaan omvat onder andere hoogleraarschappen aan de Universiteit Utrecht, Erasmus Universiteit en University of Curaçao. Van 1976 tot 1987 was hij actief bij het Nederlandse ministerie van Verkeer en Waterstaat.

Ondanks zijn kwalificaties zetten critici vraagtekens bij de timing en het mandaat. Waarom wordt dit onderzoek pas in gang gezet terwijl de regering op uitgaan staat?

En waarom is gekozen voor een dure externe adviseur – à 300 euro per uur, met een maximum van 10 uur per maand – terwijl geen publieke aanbesteding heeft plaatsgevonden en het bestaan van de grenscommissie wordt genegeerd?

De zorg leeft dat dit besluit niet alleen onnodig financiële lasten oplegt, maar ook de legitimiteit van de Surinaamse onderhandelingspositie kan ondermijnen.

Bovendien zou de aankomende regering opgescheept worden met een gevoelig dossier dat op niet-transparante wijze is opgestart.

Voor velen lijkt dit wederom een voorbeeld van ‘valreepbeleid’, waarbij besluiten met verstrekkende gevolgen buiten de gebruikelijke democratische en institutionele kaders om genomen worden.