President Chan Santokhi heeft gereageerd op de kritiek die is ontstaan over de vele dienstreizen die hij de afgelopen periode heeft gemaakt.
Hij argumenteert dat het noodzakelijk is om persoonlijk in het buitenland aanwezig te zijn om de belangen van Suriname te behartigen, vooral gezien de langdurige afwezigheid van Suriname op het internationale toneel tijdens de regering van Desi Bouterse.
Maar is het echt zo dat deze reizen de belofte van rendement voor het land opleveren, of zijn ze slechts een symbolisch gebaar zonder substantiële impact op het herstel van Suriname’s positie in de wereld?
De president geeft aan dat Suriname zich in de afgelopen tien jaar langzaam heeft geïsoleerd van de internationale gemeenschap door het gebrek aan aanwezigheid van een actieve president op wereldtoneel. Dit zou volgens hem de reden zijn voor het verlies van vertrouwen en het afnemen van Suriname’s invloed.
Dit klinkt als een begrijpelijke verklaring, maar de vraag is of de frequentie van de buitenlandse reizen van Santokhi daadwerkelijk de oplossing biedt voor het herstel van dit vertrouwen.
Is het echt voldoende om de schade van jarenlange isolatie te herstellen door simpelweg regelmatig af te reizen naar andere landen?
Het lijkt erop dat het enkel bezoeken van buitenlandse conferenties en diplomatieke bijeenkomsten niet per definitie directe, meetbare voordelen voor het land oplevert. Het is namelijk niet de frequentie van reizen, maar de kwaliteit en de tastbare resultaten van deze bezoeken die het rendement bepalen.
Rendement versus verantwoordelijkheid
Er is een verschil tussen reizen voor het behartigen van nationale belangen en reizen voor persoonlijke of symbolische doeleinden. De vraag is of de reizen van President Santokhi daadwerkelijk rendement opleveren voor de Surinaamse economie, internationale relaties of andere vitale sectoren.
Elke buitenlandse reis kost niet alleen geld, maar vereist ook de inzet van menskracht en middelen. Hoeveel van deze middelen kunnen werkelijk worden omgezet in tastbare voordelen voor het land?
Als de vruchten van deze reizen niet concreet zichtbaar zijn in de vorm van handelsovereenkomsten, investeringen, of verbeterde diplomatieke betrekkingen, kunnen ze dan niet als een kostbare mislukking worden beschouwd?
Het verlies van focus
Terwijl de president zijn buitenlandse reizen rechtvaardigt door te wijzen op de isolatie van Suriname in de afgelopen jaren, is het belangrijk om de binnenlandse situatie niet uit het oog te verliezen.
Suriname kampt met ernstige economische en sociale problemen: een groeiende schuldenlast, hoge inflatie, beperkte werkgelegenheid en infrastructuurproblemen.
Moet de president zich niet juist focussen op het oplossen van deze urgente binnenlandse crises in plaats van voortdurend het buitenland op te zoeken?
Het is essentieel dat Santokhi zich niet verliest in de internationale diplomatie, maar zijn prioriteiten op de onmiddellijke behoeften van het land afstemt.
Als de balans tussen internationale reizen en binnenlandse verantwoordelijkheid niet goed wordt beheerd, zou Suriname wel eens kunnen afglijden naar een situatie waar het externe imago op de internationale podia meer aandacht krijgt dan het welzijn van zijn eigen burgers.
N. Mohari
