De onthulling van minister Harish Manorath verdient meer dan een verbaasde frons.
Een terrein van 50 hectare rond het Huis van Bewaring te Santo Boma – grond die essentieel is voor veiligheid, resocialisatie en toekomstige uitbreiding – is in stilte uitgegeven.
Niet voor publieke doeleinden. Niet in overleg. Maar gewoon, per perceel, alsof het om open grasland ging.
Slechts 150 meter vanaf de gevangenismuur begint nu een lappendeken van particuliere kavels. Alsof men doelbewust de eerste en meest cruciale veiligheidsring heeft verwijderd.
Wat gebeurt er als je de buffer van een gevangenis verkoopt?
Die bufferzone bestaat niet voor de sier. Ze is bedoeld om:
- ontvluchting te bemoeilijken
- smokkelroutes te controleren
- toezichtzones vrij te houden
- resocialisatieprogramma’s in openlucht of landbouwopzet mogelijk te maken
Zodra woningen tot aan de gevangenismuren verschijnen, verschuift de balans. Het gevangenisterrein wordt afhankelijk van de grillen van particuliere eigenaren, van bouwplannen, van buurtconflicten—en zelfs van risicovolle infiltratie.
De minister zegt het voorzichtig, maar de realiteit is simpel:
je kunt geen gevangenis volgens internationale standaarden runnen als je haar territorium uitdeelt als verkavelingsproject.
Resocialisatie? Onmogelijk gemaakt door eigen overheid
De minister benadrukt dat dit gebied moest dienen als resocialisatiezone. Een zone waar gedetineerden gecontroleerd kunnen werken, leren en voorbereiden op terugkeer in de samenleving.
Maar nu worden daar woningen gebouwd.
Niet omdat het “moest”, maar omdat iemand vond dat deze grond wél uitgegeven kon worden.
Het past in een patroon: beleid wordt geschreven in rapporten, maar vernietigd op het veld.
Een gevangenis ontworpen volgens standaarden—tot de politiek ingreep
Santo Boma was ooit ontworpen om aan internationale normen te voldoen, rekening houdend met het moerasgebied. Dat maakt de huidige situatie extra schrijnend.
Je kunt een gevangenis volgens alle standaarden bouwen—maar het blijft zinloos als de overheid zelf de randvoorwaarden opheft.
Het probleem is niet de infrastructuur, maar het bestuurlijk gedrag.
Hoeveel meer moet er misgaan voordat grondbeleid stopt met improviseren?
Deze kwestie draait niet slechts om percelen.
Het gaat om prioriteiten.
Om veiligheid.
Om geloofwaardigheid.
En vooral: om bestuur dat weigert te leren van eerdere fiasco’s in de gronduitgifte.
De vraag die blijft hangen:
Wie vond het een goed idee om het veiligheidsgebied van een gevangenis te verkopen?
En belangrijker:
hoe zorgen we dat dit nooit meer gebeurt?
De minister heeft geklaagd bij de president. Maar het land verwacht méér dan klachten. Het verwacht actie, herstel en transparantie.
N. Mohari
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
