Wie bepaalt de richting van het land: de kiezer of de sponsor?

In een democratie zou de stem van het volk de hoogste waarde moeten hebben. De kiezer, gewapend met zijn of haar stemkaart, bepaalt wie de koers van het land uitzet. Dat is het ideaal.

Maar hoe dichter we de verkiezingen van 25 mei naderen, hoe duidelijker het wordt dat de realiteit in Suriname ver verwijderd is van dit principe. De vraag die steeds luider klinkt: wie bepaalt werkelijk de richting van ons land – de kiezer of de sponsor?

Het politieke landschap wordt momenteel gedomineerd door een handvol partijen die met miljoenenbudgetten campagne voeren. Straatbeeld, televisie, sociale media, billboards, weggeefacties: alles wordt uit de kast gehaald.

Maar die campagnekracht komt niet uit de lucht vallen. Achter de schermen trekken invloedrijke geldschieters – sponsors, ondernemers, belangengroepen – aan de touwtjes.

Zij investeren niet voor niets. In veel gevallen verwachten zij rendement. Geen winst in geld, maar in invloed, toegang en beleidsvoordeel.

Kleine partijen, zonder rijke donoren of toegang tot staatsmiddelen, worden door deze machtsongelijkheid praktisch uitgewist.

Terwijl zij zich vaak met hart en ziel inzetten voor concrete problemen van burgers – armoede, jongerenwerkloosheid, corruptiebestrijding, milieu – krijgen ze nauwelijks media-aandacht of een plek aan de debat- of onderhandelingstafel. Hun boodschap verdwijnt onder de overvloedige campagnelawine van de groten.

De kiezer ziet zo een vertekend beeld. Het lijkt alsof er maar vijf of zes keuzes zijn, terwijl er in werkelijkheid meerdere alternatieven bestaan. Maar die alternatieven zijn onzichtbaar gemaakt door het systeem waarin geld bepaalt wie spreekt – en wie zwijgt.

Daarbij komt nog de groeiende verwevenheid tussen staat en partij. Er zijn signalen dat staatsmiddelen worden ingezet voor verkiezingsdoeleinden.

Ministers die plotseling massaal sociale projecten uitvoeren, voedselpakketten uitdelen, of projecten openen met partijvlaggen op de achtergrond – vlak voor de verkiezingen.

Het is een beproefde tactiek: met publiekgeld campagne voeren, en de indruk wekken dat stem op partij X betekent: directe verlichting van persoonlijke nood. In werkelijkheid wordt het volk gekocht met haar eigen belastinggeld.

En dus moeten we ons afvragen: is onze stem nog van ons, of is die inmiddels gekocht, gekaapt, verdronken in het lawaai van marketingmachines en machtsspelletjes?

De democratie sterft niet door één klap, maar door duizend kleine wonden. Eén daarvan is het moment waarop burgers niet meer kiezen op basis van inhoud of overtuiging, maar op basis van wie het hardst roept, het meeste uitdeelt of het vaakst op televisie verschijnt.

De sponsors bepalen zo ongemerkt mee wie op het toneel verschijnt en wie mag verdwijnen. Zij beïnvloeden wie wetsvoorstellen indient, wie benoemd wordt op sleutelposities, wie contracten krijgt en wie achtergesteld blijft. Dat is geen democratie, dat is belangenpolitiek – vermomd als volkswil.

Als volk moeten we wakker worden. Het is niet genoeg om alleen te stemmen. We moeten ook vragen: wie financiert deze partij? Wat verwachten ze terug? En wiens belangen worden straks écht gediend?

Zolang sponsors meer macht hebben dan de burger, blijft de richting van het land in handen van een kleine elite – niet van de meerderheid.

Besef wel: De toekomst van Suriname ligt niet in de handen van wie het meeste geld heeft, maar van wie het meeste geweten en visie bezit.

Laat je stem dus niet overschreeuwen of kopen. Bepaal zélf de richting van het land – laat dat niet over aan sponsors.

Sheila Mijnals
UMA Legal Aid & Marketing