Verlamde stervenden zien overleden dierbaren en richten zich op, maar in Suriname zwijgt men

In Suriname wordt er zelden over gesproken, maar in de Verenigde Staten zijn er talloze anekdotes verzameld over een bijzonder en intrigerend sterfbed-fenomeen.

Verzorgers, familieleden en hospicemedewerkers vertellen over stervenden die kort voor hun laatste adem plotseling een opmerkelijke opleving ervaren.

Wat het zo opmerkelijk maakt, is dat dit soms gebeurt bij mensen die al lange tijd volledig verlamd of lichamelijk uitgeput zijn.

Volgens verslagen uit onder andere de VS, China en India maken sommige stervenden vlak voor hun overlijden plots een onverwachte beweging.

Personen die eerder geen spier meer konden verroeren, richten zich ineens zonder hulp op in bed, strekken hun armen uit naar boven en kijken met een blik van blijde verwondering omhoog.

Sommigen fluisteren of roepen zelfs de naam van een dierbare die al overleden is. Vaak gaat het om een moeder, vader, echtgenoot of kind die zij naar eigen zeggen op dat moment waarnemen.

Dit verschijnsel, soms ‘terminal lucidity’ genoemd, wordt niet officieel erkend als medisch feit, maar blijft wereldwijd mensen verbazen.

In spirituele kringen gelooft men dat de ziel zich voorbereidt op de overgang en dat overleden dierbaren iemand komen ophalen of begeleiden.

In Suriname lijkt dit onderwerp weinig besproken te worden, ondanks het spirituele karakter van onze samenleving.

Toch zijn er ook hier incidenteel verhalen van verpleegkundigen of familieleden die zoiets hebben meegemaakt, maar het voor zich houden uit angst om niet geloofd te worden. Men zwijgt er liever over.

Gezien de culturele rijkdom van Suriname en de diepe verbondenheid met voorouders en het hiernamaals is het opvallend dat zulke sterfbedervaringen weinig worden gedeeld.

Misschien is het tijd om ook in deze regio meer ruimte te geven aan deze mysterieuze, troostrijke verhalen.