Met de naderende overgang van offshore olie-exploratie naar productie staat Suriname voor een fundamentele beleidskeuze: hoe wordt lokale content vormgegeven zodat Surinamers daadwerkelijk profiteren van de olie- en gasontwikkelingen?
De discussie draait volgens Oil Now om werkgelegenheid, kansen voor lokale bedrijven en duurzame capaciteitsopbouw, maar vooral om de vraag of Suriname moet kiezen voor een bindende wet of blijft vertrouwen op contractuele afspraken.
Wat is lokale content voor Suriname?
Voor veel Surinamers is lokale content het antwoord op de vraag wat het land concreet terugkrijgt van offshore olie: banen voor Surinamers, opdrachten voor lokale bedrijven en investeringen in kennis en vaardigheden.
Hoewel elementen van lokale content al zijn vastgelegd in wet- en regelgeving en contracten, is de reikwijdte nog niet volledig uitgekristalliseerd.
Onduidelijk blijft hoe ver Suriname wil gaan, hoe dwingend het kader moet zijn en wie precies als ‘lokaal’ wordt aangemerkt.
Wettelijk kader: ruimte, maar geen quota
De Petroleumwet van 1990 (S.B. 1991 no. 7) regelt eigendom, vergunningen en de rol van Staatsolie, maar bevat geen harde quota voor lokale werkgelegenheid of inkoop.
De wet bepaalt dat aannemers “voor zover mogelijk” prioriteit moeten geven aan Surinaamse arbeidskrachten en lokaal beschikbare goederen en diensten. De uitwerking hiervan is overgelaten aan contractuele afspraken, niet aan wettelijke verplichtingen.
Lokale content via contracten
In de praktijk worden lokale content-verplichtingen vastgelegd in Production Sharing Contracts (PSC’s), opgesteld en gehandhaafd door Staatsolie en haar dochteronderneming, het Staatsolie Hydrocarbon Institute (SHI).
Het model-PSC schrijft onder meer voor dat:
Surinaamse werknemers met de juiste kwalificaties voorrang krijgen;
lokale bedrijven zoveel mogelijk worden meegenomen bij aanbestedingen;
training van Surinamers verplicht is, waarbij de kosten als ‘cost recoverable’ mogen worden opgevoerd;
bedrijven jaarlijks rapporteren over hun lokale content-prestaties en plannen indienen voor verdere groei.
Dit contractuele model biedt flexibiliteit en maakt maatwerk per olieblok mogelijk, wat aantrekkelijk is voor investeerders in een opkomend oliegebied als Suriname. Tegelijkertijd vraagt het sterke monitoring en handhaving door Staatsolie.
Vergelijking met Guyana
Waar Suriname inzet op contractuele afspraken, koos buurland Guyana in 2021 voor een wettelijke benadering met de Local Content Act.
Deze wet definieert duidelijk wie als ‘Guyanese’ geldt, stelt minimumquota vast per sector en creëert een speciale toezichthoudende instantie.
Zo geldt in Guyana onder meer dat 90% van het kantoorpersoneel en 95% van de beveiligingsdiensten lokaal moet zijn. Niet-naleving kan leiden tot sancties.
Guyana verlegde daarmee de regie van operators naar de overheid. Suriname volgt tot nu toe het omgekeerde pad: sterke contracten zonder bindende wet.
Politieke koers en toekomstperspectief
Staatsolie-directeur Annand Jagesar heeft herhaaldelijk aangegeven dat een strikte lokale content-wet niet noodzakelijk is zolang contractuele verplichtingen goed worden gehandhaafd en lokale capaciteit organisch kan groeien. De politieke toon verandert echter.
President Jennifer Geerlings-Simons heeft aangekondigd te werken aan een specifieke lokale content-wet, met als richtjaar 2026.
In afwachting daarvan ontwikkelen internationale operators eigen lokale content-programma’s, zoals het Blue Wave Supplier Development Program en het EnergyJobs.sr-platform, die Surinaamse bedrijven en werkzoekenden voorbereiden op deelname aan de energiesector.
Wie is ‘lokaal’?
Een belangrijk aandachtspunt blijft de definitie van ‘lokaal’. Suriname kent een grote diaspora van mensen met Surinaamse wortels en buitenlandse nationaliteiten.
Experts waarschuwen dat een strikte nationaliteitsdefinitie deze groep kan uitsluiten. Volgens lokale content-deskundigen zou een benadering op basis van vestiging, economische bijdrage en belastingplicht effectiever zijn voor een klein land als Suriname.
De echte uitdaging: uitvoering
Of Suriname kiest voor een wet of blijft werken met contracten, de kernvraag blijft dezelfde: kan lokale capaciteit snel genoeg worden opgebouwd?
Zijn bedrijven klaar om op te schalen en leveren opleidingen tijdig voldoende vakmensen, zoals technici, ingenieurs en veiligheidsdeskundigen, voordat de olieproductie in 2028 start?
De geloofwaardigheid van elk lokaal content-kader zal uiteindelijk niet worden bepaald door de ambitie op papier, maar door de handhaving en de tastbare voordelen voor de Surinaamse samenleving.
