De stroom aan spot, memes en kleinerende reacties op de kleding van president Jennifer Geerlings-Simons én op een eenvoudige misser waarbij champagneglazen per ongeluk omvielen, zegt véél meer over óns dan over de president of de ober die simpelweg een menselijk foutje maakte.
Het zegt zelfs nóg minder over de NDP, waar de president deel van uitmaakt.
Wie dát centraal stelt tijdens een historisch staatsbezoek, laat zien hoe gemakkelijk wij ons laten afleiden door pietluttigheden en platvloerse afleiding.
Het is dezelfde oppervlakkigheid die delen van de Nederlandse media tonen: nauwelijks aandacht voor de betekenis van het bezoek, de onderhandelingen, de kansen op samenwerking of de schoonheid van ons land, maar wél voor de galajurken van de koningin, de diamanten, de glitter, de glamour.
Maar het meest pijnlijke blijft dit: dat Surinamers zélf daarin meegaan.
Dat toont dat delen van onze samenleving nog altijd gevangen zitten in een koloniaal zelfbeeld, waarin we onszelf kleiner maken en de ‘ander’ groter.
De spiegel van koloniale erfenis
Wanneer wij onze eigen leiders belachelijk maken om uiterlijk, leeftijd of persoonlijke smaak, is dat niet “kritiek”, dat is zelfvernedering.
Het laat zien dat wij ons nog steeds meten aan standaarden die ons eeuwenlang hebben verteld dat de “witte wereld” mooier, beter, stijlvoller en waardiger is.
En wat zien wij vandaag?
Sommige Surinamers herhalen exact dezelfde minachting die ooit tegen óns werd gebruikt.
Dat is geen humor.
Dat is geen satire.
Dat is een identiteitsprobleem, een symptoom van een geest die nog niet is gedekoloniseerd.
We hebben recent 50 jaar Onafhankelijkheid gevierd, maar geestelijk en emotioneel lopen delen van onze samenleving nóg achter: verdeeld, onzeker, koloniaal in denken, koloniaal in waardering, koloniaal in zelfbeeld.
En dus vinden velen het geen probleem om hun eigen president neer te halen, en dat nog wel midden in het bijzijn van buitenlands bezoek. Dat is niet alleen onvolwassen, dat is a-nationaal.
Is het omdat de president uit de NDP komt?
Is dat werkelijk de maatstaf?
Wij moeten gaan beseffen dat het niet kan – werkelijk níet kan – om presidenten, personen en politieke partijen continu te criminaliseren of te saboteren simpelweg omdat zij niet uit onze favoriete partij komen. Het narratief dat “alles wat misgaat de schuld is van partij X” is kinderachtig en destructief.
Wanneer een regering het goed doet, gaat het Suriname goed.
Wanneer een regering faalt, faalt Suriname.
Dat is de realiteit.
Snappen wij dat werkelijk nog steeds niet?
Wat gebeurt er als we níet dekoloniseren?
Dan creëren wij:
-
een volk dat zichzelf niet respecteert;
-
leiders die geen draagvlak kunnen opbouwen, ongeacht competentie;
-
een politieke cultuur gebaseerd op roddel in plaats van inhoud;
-
een samenleving die buitenlandse waardering hoger acht dan eigen trots;
-
een nationaal bewustzijn dat kwetsbaar is voor manipulatie, verdeeldheid en stagnatie.
Een land dat zichzelf niet eert, kan door niemand anders worden gerespecteerd.
Zonder dekolonisatie van het denken kunnen wij politiek, maatschappelijk én economisch nooit volwassen worden.
Dubbele standaarden: waarom wel de één, maar niet de ander?
Het is opvallend:
Wij verheerlijken buitenlandse leiders, maar kleineren onze eigen.
Mensen die geen moment missen om de president neer te halen om haar kleding, zwijgen volledig wanneer het gaat om andere vrouwen in leiderschapsposities.
Neem Mia Mottley, de premier van Barbados; wereldwijd geprezen, ook door vele Surinamers. Haar kledingstijl verschilt nauwelijks van die van president Simons: professioneel, degelijk, diplomatiek.
Toch hoort niemand Surinamers háár uitlachen.
Waarom?
Omdat ze van “buiten” is.
Omdat waardering bij ons pas begint wanneer het buitenland applaudisseert.
Zolang iemand van buitenaf wordt bewonderd, klappen wij mee.
Zolang het om onze eigen mensen gaat, schreeuwen wij om een spotprijs.
Respect voor leeftijd, functie en waardigheid
Onze president is 72 jaar. Zij kleedt zich naar haar leeftijd, naar haar functie, naar diplomatieke etiquette. Keurig. Bescheiden. Correct. Exact zoals een staatshoofd hoort te doen.
Waarom willen wij haar vergelijken met koningin Máxima, een vrouw die jonger is, die een totaal andere rol heeft, die een ceremonieel ambt bekleedt en die beschikt over kledingbudgetten waar Suriname niet eens aan mag denken?
Niemand verwacht dat een vijftiger zich kleedt als een zeventiger.
Waarom verwachten sommigen dat een zeventiger zich zou moeten kleden als een vijftiger?
Tijdens de vorige regeerperiode gebeurde hetzelfde: de ex-first lady werd aangevallen, belachelijk gemaakt, geframed om haar kledingstijl, terwijl zij zich gewoon kleedde naar eigen smaak, cultuur en leeftijd.
Waarom moet een Surinaamse vrouw zich steeds verantwoorden voor haar uiterlijk, terwijl buitenlandse leiders kritiekloos worden bewierookt?
Zijn wij werkelijk zo oppervlakkig geworden?
We vallen onze eigen waardigheid aan
Critici zeggen vaak dat zij “slechts feedback geven”.
Maar er is een wereld van verschil tussen kritiek op beleid en spot over uiterlijk.
Wie zich richt op kleding, in plaats van inhoud, toont hoe laag onze standaard voor politiek debat is. En erger nog: wij breken ons eigen zelfvertrouwen af door onze eigen symbolen te bespotten.
Wanneer wij onze leiders kleiner maken, maken we onszelf kleiner.
Een land dat zichzelf respecteert, respecteert zijn eigen leiders; ook wanneer men het politiek met hen oneens is.
Bekritiseer beleid, corruptie, falende maatregelen, politieke keuzes – dat is volwassen democratie.
Maar champagneglazen die omvallen linken aan een politieke partij?
Dat is níet volwassen. Dat is kleinzieligheid van het zuiverste water.
Suriname heeft betere discussies nodig dan dit.
Het is tijd om volwassen te worden
Het is tijd om onze houding te herzien.
Tijd om te stoppen met karaktermoord via outfits en oppervlakkig slachtofferschap.
Tijd om te begrijpen dat waardigheid géén luxe is, het is een nationale noodzaak.
Onze leiders vertegenwoordigen ons land.
Hun waardigheid is óók onze waardigheid.
Wanneer wij hen degraderen, degraderen wij onszelf.
Suriname verdient beter.
En vooral: Surinamers verdienen beter.
Sheila Mijnals
UMA Legal Aid & Marketing
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
