Zodra de NDP aan de macht is begint het failliet van Suriname. Monetaire-Tralalaa is begonnen!
In nog geen jaar tijd weer flink lenen en dan zonder details te verschaffen hoe de leentransacties precies vorm hebben gekregen.
Precies zoals het ging onder 10 jaar Bouta. Daarom moest het leenplafond omhoog, er moest weer geleend kunnen worden. Ik had hier in eerdere artikelen al op gewezen.
De “Koelie” regering (terwijl ABOP “Marrons” zijn), heeft in 5 jaar, 10 jaar rommel van NDP opgeruimd, en NDP zit er nog geen jaar en het is weer zover, er wordt 1.6 miljard geleend.
Waar zijn de dada en dodo’s van de Suriname? Waar zijn Ghetto Mama’s en Papa’s? Waar zijn de NDP-economen? En oh ja, de OMO’s zouden toch afgeschaft worden? Niet gebeurd! De koers blijft stijgen. Iedere maand weer 10% stijging van de prijzen.
NPS doet dit keer mee omdat de NPS eigenlijk niet meer bestaat. De NPS is al voor de verkiezing opgegaan in de NDP.
De NPS is net een auto die van buiten groen is maar de motor en alle onderdelen van de auto zijn paars, dus NDP- T-shirt groen, de rest NDP.
In dit artikel sta ik stil bij een oud patroon van de NDP dat het land keer op keer overkomt. Gaat het dit keer weer gebeuren?
Enige positieve, een groot verdienste van de regering Santokhi-Brunswijk
Allereerst het positieve: Suriname laat zien dat het toegang heeft tot internationale kapitaalmarkten. Als Chan en Bravo niet hadden gedaan wat ze hebben gedaan met IMF en het failliet van 10 jaar NDP hadden opgedweild dan was dit NIET mogelijk geweest. Was Suriname nu een internationale Paria. Zie hier hoe beleid werkelijk werkt!
Het aantrekken van in totaal circa 1,575 miljard dollar via nieuwe obligaties (2030 en 2035) tegen rentes van ongeveer 8–8,5% wekt de indruk van sterke beleggersinteresse en verbeterde marktreceptie ten opzichte van eerdere gesprekken waarin hogere tarieven werden genoemd.
Dat is relevant: lagere financieringskosten betekenen minder druk op toekomstige begrotingen en vergroten de ruimte om oude, dure of onhoudbare schuld te herstructureren.
De aangekondigde terugkoop van de 2033-notes, tegen een prijs rond of iets boven par, is een rationele stap in een strategisch schuldherstelproces: vervroegde aflossing en het uitlijnen van looptijden kunnen pieken in aflossingsverplichtingen dempen en daarmee de kortetermijnfinanciën stabiliseren.
Dan nu de rest van het verhaal
NDP leent weer en vertelt niet eens mooie verhaaltjes.
Normaal doet NDP dat wel maar kan dat nu niet. De regering-Simons/Rusland, NDP, heeft weer besloten dat lenen de nationale sport is. Met breed lachende persberichten en het officiële mantra “uitermate positief” wordt een nieuwe serie dollarobligaties de markt ingestuurd, er wordt weer geleend.
Suriname is opnieuw massaal het buitenland gaan lenen, net als in de jaren voor 2020 onder het bewind van Desi Bouterse.
De feiten zijn helder: Paramaribo plaatste recent twee series dollarobligaties — 525 miljoen dollar met looptijd tot 2030 en 1,05 miljard dollar tot 2035 — tegen rentes van ongeveer 8–8,5%.
Tegelijkertijd werd een tender geopend voor ruim 693 miljoen dollar aan uitstaande 7,95%-notes die in 2033 aflopen, waarbij beleggers ongeveer 1.002,50 dollar per 1.000 dollar nominale waarde werden geboden, exclusief opgelopen rente.
De intentie is duidelijk: bestaande verplichtingen verschuiven, pieken in aflossingen worden afgezwakt en er wordt gezocht naar tijdelijke begrotingsruimte. Maar dergelijke transacties zijn niet neutraal — zij bepalen de toekomstige financiële kwetsbaarheid van het land.
Een eerste kritiekpunt is fundamenteel
Suriname blijft een groot schuldenprobleem hebben terwijl de aanwas van structurele inkomsten uit bijvoorbeeld olie en gas onzeker en tijdsgebonden is.
De hoop dat op tijd substantieel extra inkomsten uit hydrocarbons binnenkomen voert al jaren als onderstroom in beleidsdiscussies. Mocht die inkomstenstroom uitblijven of later dan verwacht raken, staan we opnieuw met lege handen.
De huidige credit ratings en de hoogte van de rente spreken boekdelen: beleggers vragen premies die de kosten van lenen substantieel verhogen.
Rentes van rond 8% zijn in wereldwijde context hoog en betekenen dat een groot deel van toekomstige inkomsten naar schuldservice zal vloeien in plaats van naar investeringen of sociale uitgaven.
Dat brengt ons bij een ongemakkelijke maar onontkoombare vergelijking: de periode voor 2020, waarin Suriname ook zwaar leende, leidde uiteindelijk tot een crisissituatie waarbij de overheid in financiële problemen raakte.
De geschiedenis waarschuwt dat hernieuwde afhankelijkheid van buitenlandse leningen, zonder tegelijk structurele inkomstenbronnen en strenge bestedingsregimes veilig te stellen, een recept is voor herhaling. Het risico is dat nieuwe leningen slechts tijdelijke verlichting bieden, waarna de kerndynamiek — hoge schuldservice, onvoldoende groei, en gebrek aan buffers — weer de kop opsteekt.
Een tweede punt van kritiek
Gaat over governance en bestedingsdiscipline. Elke keer dat de staat nieuwe leningen aangaat, moet de Surinaamse samenleving zich afvragen: waar gaat het geld heen? De regering claimt dat de aangegane leningen deels dienen voor schuldafbouw en overbrugging.
Maar er is een reëel gevaar dat geld in bodemloze putten verdwijnt. Neem de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM): decennialang verliesgevend, structureel gefinancierd door de staat en goed voor minder dan 1% van de werkgelegenheid.
Toch blijft SLM een groot beslag leggen op publieke middelen. Het is niet vergezocht om te vrezen dat nieuwe kredieten op vergelijkbare wijze kunnen worden aangewend — niet primair voor productieve investeringen die inkomsten genereren, maar voor het dekken van operationele tekorten en het in stand houden van inefficiënte ondernemingen.
Dat ondermijnt de klassieke argumenten om te lenen: investeren voor groei en toekomstige aflossing.
Transparantie is een derde groot probleem
De regering beroept zich op internationale compliance als reden om details nog niet openbaar te maken. Begrijpelijk tot op zekere hoogte — financiële transacties vragen discretie — maar de tegenhanger is dat het binnenlandse publiek in het duister blijft tasten.
In een land waar vertrouwen in economische beleid broos is, is het gebrek aan heldere, tijdige informatie schadelijk. Als cijfers in internationale media circuleren en de regering die afwijst zonder eigen concrete gegevens prijs te geven, voedt dat speculatie en onzekerheid.
Goed bestuur vereist dat beleidsmakers snel en eerlijk communiceren over bedragen, rentelasten, netto schuldvermindering en de precieze inzet van middelen.
Drie dringende aanbevelingen: NO GO BOS A MONI (Simons en Rusland 3 keer luid opzeggen)
Wat moet de regering-Simons/Rusland nu doen om te voorkomen dat geschiedenis zich herhaalt? Drie dringende aanbevelingen:
1. Openbaarheid en verantwoording: publiceer zo snel mogelijk de volledige transactiegegevens — netto-opbrengst, kosten (incl. fees aan banken), verwachte impact op schuldprofiel en begrotingsruimte, en concrete bestedingsdoelen. Zonder data blijft publieke steun fragiel.
2. Prioriteren van productieve bestedingen: nieuwe middelen mogen alleen worden ingezet voor projecten of maatregelen met aantoonbaar rendement en duidelijke businesscases. Het continu bijstorten van staatsmiddelen in verlieslijdende entiteiten zonder hervormingsvoorwaarden moet stopt. Suriname kent een geschiedenis van ego-projecten (NPS-West Suriname) en onproductief inzetten van geleend geld.
3. Breng inkomstenstructuur op orde: versnel beleid gericht op diversificatie van inkomstenbronnen en het versterken van de belastingbasis. Vertrouwen op onzekere olie- en gasinkomsten is geen financieel plan; het is hopen tegen beter weten in.
Conclusie: NDP en NPS (ook NDP), beide medeplichtig aan failliet van Suriname
Ja, ook de NPS heeft in het verleden veel geld van Suriname verbrast met het idee dat ze het land opbouwden. Denk aan het ego-project van de NPS: WEST SURINAME, waar nu apen de door tropische woekerplanten de oude achtergelaten treinen besturen. En nu zijn beide nu weer aan het stuur.
De keuze is evident: ofwel gebruikt Suriname deze leningen als een springplank naar duurzame stabilisatie — met strikte condities, transparantie en investeringen die groei genereren — ofwel verzandt het in herhaalde noodfinancieringen die uiteindelijk de lasten naar de belastingbetaler en toekomstige generaties schuiven.
De regering kan en moet leren van de fouten uit het recente verleden. Leningen op zich zijn geen misdaad; onverantwoorde en ondoorzichtige besteding ervan wel.
Zonder strikte discipline, duidelijke verantwoording en realistische inschattingen van olie- en gasinkomsten blijft het gevaar reëel: opnieuw naar de rand van faillissement. Suriname verdient beter dan een herhaling van oud beleid — het verdient heldere keuzes en verantwoord bestuur.
Anders is het puur een kwestie van tijd dat de VHP en ABOP weer moeten komen opdraven met dweilen om de achtergelaten failliete rommel van NDP-NPS weer op te moeten opruimen.
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
