Ouders onder vuur bij vermissingen: ‘Waar blijft het begrip?’

Het aantal dagelijkse meldingen van vermiste jongeren in Suriname blijft zorgwekkend.

Vooral gevallen waarbij ze bewust van huis weglopen, krijgen veel aandacht op sociale media en in de samenleving.

Deze vermissingen roepen uiteenlopende reacties op: van bezorgdheid en solidariteit tot scherpe publieke kritiek.

Wanneer zo’n melding openbaar wordt gemaakt, delen veel mensen het bericht massaal in de hoop het kind snel terug te vinden.

Tegelijkertijd uit een ander deel van het publiek twijfels over de ernst van de situatie.

Regelmatig klinkt de opmerking dat het kind “gewoon” bij een vriend of vriendin is en vanzelf weer thuis zal komen.

Ook de opvoeding van de ouders ligt vaak onder vuur, waarbij men het gedrag van het kind toeschrijft aan een vermeend gebrek aan ouderlijk toezicht.

Toch groeit de oproep tot meer terughoudendheid in publieke oordelen.

Steeds vaker wordt erop gewezen dat verzorgers die hun kind als vermist moeten opgeven, zich in een uiterst kwetsbare en emotionele situatie bevinden.

De onzekerheid over het welzijn van hun kroost, gepaard met angst voor het onbekende, zorgt voor veel stress en verdriet.

Hoewel veel jeugdigen na korte tijd veilig terugkeren, is dat niet altijd het geval. De redenen waarom ze weglopen, verschillen per situatie.

Om die reden benadrukken diverse betrokkenen, waaronder maatschappelijke organisaties en bezorgde burgers, dat elke vermissingsmelding serieus genomen moet worden — ongeacht de vermoedelijke aanleiding.

In de samenleving klinkt steeds vaker de oproep om niet te snel te oordelen, maar in plaats daarvan ruimte te maken voor begrip en ondersteuning.

Volgens velen draagt het verspreiden van ongefundeerde aannames of het met de vinger wijzen naar de opvoeders niet bij aan een oplossing.

Integendeel: het vergroot het verdriet en de onmacht van de betrokken gezinnen en belemmert de gezamenlijke inspanning om tieners in nood daadwerkelijk te helpen.

Foto ter illustratie