Iedereen praat over “sleutels tot ontwikkeling”, maar in het binnenland van Suriname heeft de regering allang voor een ander symbool gekozen: een hangslot op de toekomst.
Het onderwijs daar is geen prioriteit maar een bijzaak, een lastige erfenis waar men liever niet te veel energie in steekt. Vijftig jaar rapporten, beloftes en lintjesknip toneel hebben bewezen dat men de deur eerder sluit dan openzet.
Van hoop naar houtrot
In de jaren ’70 draaide het basisonderwijs in het binnenland nog redelijk. Scholen waren eenvoudig, maar kinderen kregen tenminste les.
Daarna begon de glijbaan: economische crisis, militair bewind, Binnenlandse Oorlog. Scholen werden verwoest of verlaten. Hele generaties groeiden op zonder onderwijs.
Na 1992 volgde de heropening, maar zonder visie. Tijdelijke leerkrachten werden in gammele woningen geparkeerd, onderbetaald en zonder begeleiding. Het verloop was zo groot dat kinderen vaker een nieuwe meester zagen dan een nieuw schoolboek.
De jaren 2000 brachten de ene “inhaalslag” na de andere: radio-onderwijs, internetprojecten, transportregelingen. Leuk voor de statistieken en de internationale donoren, maar op de grond bleef het lapwerk. Het was beleid uit de grabbelton: experimenten zonder fundament.
Van 2010 tot 2020 stapelden rapporten en beleidsnota’s zich op. “Strategische plannen”, “integrale aanpak”, “duurzaamheid”, de termen waren indrukwekkend, de resultaten bedroevend. Papier repareert geen lekkend dak en stopt geen hongerige maag.
En vandaag? Nog steeds scholen die meer op kippenhokken lijken, nog steeds kinderen die met knorrende maag proberen te leren, nog steeds leerkrachten die na drie maanden afhaken.
De “ver van mijn bed”-show
Voor opeenvolgende regeringen is het onderwijs in het binnenland niets anders dan een ver-van-mijn-bed-show. Letterlijk. Ministers slapen comfortabel in Paramaribo, terwijl kinderen honderden kilometers verderop worstelen met gebrekkige scholen en afwezige leerkrachten.
Een helikoptervlucht voor een lintjesknipmoment? Geen probleem. Een structureel plan uitvoeren dat pas over tien jaar resultaat oplevert?
Onmogelijk. Want tien jaar is langer dan een regeerperiode, en stemmen uit het binnenland zijn schaars. Dus kiest men liever voor de korte termijn: een nieuw dak hier, een donatie daar, en vooral een mooie foto in de krant.
Het onderwijs wordt behandeld als theater: veel beloftes op het toneel, een glimlach voor de camera, en daarna weer de gordijnen dicht. Voor de bewoners blijft alleen een lege zaal achter.
Prullenbak- en doofpotpolitiek
De harde waarheid: het ontbreekt niet aan kennis of geld, maar aan wil. Het binnenland levert te weinig kiezers op, en dus belandt het keer op keer in de onderste regionen van de prioriteiten. En áls er een plan verschijnt, verdwijnt het vaak in het “komt ooit wel een keer” bakje zodra er geld nodig is voor prestigeprojecten dichter bij de stad.
Er wordt meer gesproken over “sleutels tot ontwikkeling” dan er deuren worden geopend. Intussen hangt er een stevig slot op de deur, en niemand lijkt haast te maken om het open te breken.
De weg vooruit
De oplossingen zijn allang bekend:
-Investeer in leerkrachten. Betaal ze eerlijk, bied fatsoenlijke huisvesting en begeleiding. Maak werken in het binnenland aantrekkelijk, niet een strafexpeditie.
-Herstel de infrastructuur. Bouw stevige scholen met degelijk meubilair, zorg voor transport en internet. Geen lapwerk, maar duurzame oplossingen.
-Regel schoolvoeding structureel. Een kind leert niet met een lege maag. Elke dag een maaltijd, voor elk kind. Geen gunst, maar beleid.
De echte test
Dit is de echte lakmoesproef voor Suriname: durven we te investeren in het binnenland, ook al levert het geen directe politieke winst op? Of blijven we hangen in de poppenkast van rapporten, beloftes en tijdelijke projecten?
Als we zo doorgaan, ziet de tijdlijn van 2075 er precies hetzelfde uit als die van 1975. Nog steeds rapporten, nog steeds beloftes, nog steeds een hangslot op de toekomst.
Gaat men dat slot nu eindelijk eens openbreken?
Eduard Hartgens
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
