In Suriname worden vakspecialisten en hooggeschoolden, buiten de politieke sfeer, geconfronteerd met een ongekende financiële uitdaging.
Mijn vijfjarig onderzoek onthult een diepe ontevredenheid binnen deze groep, maar ook breder in de samenleving. De mogelijkheid tot persoonlijke ontwikkeling en het realiseren van levensdoelen wordt ernstig belemmerd door de magere salarissen.
Velen zijn genoodzaakt twee tot drie banen te hebben om te overleven, een getuigenis van de moeizame economische realiteit in het hedendaagse Suriname.
De armoedegrens, volgens mijn inzichten, is vastgesteld op SRD 9000, terwijl iemand met een afgeronde HBO-opleiding tegenwoordig rond de SRD 20.000 zou moeten verdienen.
Het vinden van een goedbetaalde baan is een strijd, een bittere realiteit die duidelijk zichtbaar wordt bij het opstellen van een ’toekomstplan’.
Een doorsnee maandsalaris wordt snel opgeslokt door vaste lasten, ziektekostenverzekering, loonbelasting, AOV, en andere onvoorziene uitgaven zoals het vervangen van een autoband.
Deze financiële druk legt de devaluatie van de Surinaamse dollar bloot. Het inkomen volstaat nauwelijks om de maand door te komen, laat staan om te sparen voor de toekomst.
De kosten van levensonderhoud zijn enorm gestegen, waardoor gezinnen met hun ‘hoofd in het haar’ hun budget moeten beheren. De winkelprijzen blijven stijgen, en de kwaliteit van leven neemt af, waardoor individuen onder een enorme druk komen te staan.
Bij gebrek aan adequate ondersteuning wenden velen zich tot familie in het buitenland, wat slechts een tijdelijke oplossing biedt. Men leeft op ‘extra’s’, in plaats van op eigen kracht.
Dit is slechts één perspectief; de situatie verergert wanneer winkeliers weigeren hun prijzen te verlagen, en autoriteiten nalaten in te grijpen.
Deze omstandigheden leiden tot maatschappelijke problemen, zoals een toename van criminaliteit en zelfverrijking. De samenleving raakt verstrikt in een cyclus van toenemende armoede, terwijl de rijken rijker worden.
De economie lijkt kunstmatig in stand gehouden te worden, terwijl de samenleving zieker wordt.
Het is tijd om op te staan en op te komen voor onze rechten. De oplossingen zijn er, maar ze moeten rechtvaardig en doeltreffend worden uitgevoerd.
We mogen niet blind blijven voor de stijgende kosten en de zware last die op de schouders van het volk ligt. Bereid je voor op de toekomst, want alleen door samen te staan, kunnen we voorkomen dat we verder de grond in worden geboord.
Foto ter illustratie.
Suniel Rampadarath, BSc, MSc
