Hengelen aan de wegkant groeit voor sommigen uit tot overlevingsstrategie

Wie de laatste jaren langs de hoofdwegen van Coronie of Saramacca reed heeft het ongetwijfeld gezien: mannen, vrouwen en jongeren die geduldig langs de sloten en kreken zitten met een simpele hengel in de hand.

Geen boot of luxe visgerei, enkel een bamboestok, draad, haakje en wat aas. Het fenomeen van ‘wegkantvissers’ groeit uit tot een vertrouwd beeld in de landelijke districten.

Wat begon als een stille noodgreep om aan eten te komen, is inmiddels een herkenbare bezigheid geworden. Mensen trekken vroeg in de ochtend of tegen zonsondergang naar de kreken en kanaaltjes langs de weg.

De gevangen vis belandt vaak dezelfde dag in de pan of wordt in de buurt verkocht voor wat extra inkomsten.

Een jonge vader uit Saramacca vertelt: “Ik heb geen vast werk, maar als ik hier zit vang ik soms genoeg voor twee dagen. Soms verkoop ik wat aan voorbijgangers en kan ik weer een brood kopen.”

Maar het gaat niet alleen om voedsel. Velen geven aan dat het vissen hen rust brengt. Even weg van de zorgen, in contact met de natuur.

Sommige gezinnen maken er een gezamenlijke activiteit van in het weekend waarbij kinderen leren vissen en ouderen herinneringen delen.

In een tijd waarin het leven steeds duurder wordt en vaste banen niet vanzelfsprekend zijn, wordt de berm van de weg een plek van vindingrijkheid, veerkracht en verbondenheid.