Gloria Bottse hekelt situatie Esther Stichting: Schande voor Suriname, bewoners overgeleverd aan hun lot

esther stichting

De omstandigheden bij de Esther Stichting zijn ronduit schandalig en beschamend.

Wat ooit begon als een opvang voor leprapatiënten, is uitgegroeid tot een toevluchtsoord voor mensen met een beperking, personen zonder beperking en alleenstaande vrouwen met jonge kinderen.

De huidige situatie vraagt om directe, serieuze aandacht.

Volgens Gloria Bottse, voorzitter van Tra Fas’ De, disfunctioneert het management volledig. Er zijn ernstige verdenkingen van verduistering door de directeur, terwijl de regering ervoor kiest om weg te kijken.

Concrete maatregelen om de zorgcontinuïteit veilig te stellen blijven uit, ondanks herhaalde noodkreten van de vakbonden. Duidelijke communicatie vanuit de overheid ontbreekt volledig.

Minister Ines Pané van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (SoZaVo) heeft nog geen publieke verklaring afgelegd over deze situatie.

Ondertussen werkt het zorgpersoneel slechts van 07.00 tot 15.00 uur, waarna bewoners die afhankelijk zijn van hulp, zijn overgeleverd aan vrijwilligers. Dit is onacceptabel en onmenselijk.

De enige zichtbare actie van Pané tot nu toe? Een bezoek in partijkleuren en het uitdelen van fruit aan bewoners – een sympathiek, maar totaal ontoereikend gebaar gezien de ernst van de problemen. Structurele zorg is een mensenrecht, geen publiciteitsstunt.

Suriname heeft zich verbonden aan internationale verdragen die de rechten van kwetsbare burgers moeten beschermen, maar deze worden schaamteloos genegeerd.

De Staat Suriname draagt de ultieme verantwoordelijkheid voor het welzijn van de bewoners en faalt daarin op alle fronten.

Ook een presidentiële commissie bracht een bezoek, leverde medicijnen af en liet het terrein reinigen, maar structurele oplossingen zijn uitgebleven. De nood blijft onverminderd groot.

“De waarheid is eenvoudig,” aldus Bottse. “Niemand binnen deze regering voelt zich werkelijk verantwoordelijk. De bewoners van de Esther Stichting worden in de steek gelaten door hen die juist hun bescherming hadden moeten garanderen. Er is geen tijd meer voor loze beloften, maar noodzaak voor directe en tastbare actie. Het recht op waardige zorg is geen gunst — het is een grondrecht.”