Geen ruimte voor kleuter-politiek: Suriname heeft leiders nodig zoals “Super” Dew Sharman – niet Krishna Mathoera

Met de verkiezingen van 25 mei op komst, is het moment van waarheid aangebroken. Suriname bevindt zich op een breekpunt.

De afgelopen jaren zijn getekend door fragiele economische vooruitgang, politieke turbulentie en een samenleving die het vertrouwen in haar instituties steeds meer verliest.

In zo’n context zijn leiderschap, morele integriteit en inhoudelijk inzicht ononderhandelbaar. Het is dan ook hoog tijd om het kaf van het koren te scheiden. 

Krishna Mathoera is niet geschikt om Suriname te leiden. Dew Sharman daarentegen, biedt juist het type leiderschap dat het land dringend nodig heeft. Ik leg het allemaal uit in de onderstaande artikel. 

Het verschil tussen bestuurlijke diepgang en theatrale zelfverheffing

Krishna Mathoera presenteert zich als de morele hoeder van discipline en plicht, gewapend met een achtergrond in defensie. Maar het presidentschap is geen militaire rang, en knuffel-vrouwelijkheid zonder intellectueel vernuft en strtegische doortastendheid leidt tot bestuurlijke stagnatie.

Haar publieke optredens ademen vaker een sfeer van liefkozing dan intellectuele capaciteit. Mathoera is geen Georgia Meloni, de top premier van Italie. Ze is ook geen Angela Merkel en zeker geen Indira Gandhi. Ze wijst op haar ‘discipline’ en ‘ethiek’, maar het ontbreekt aan bewijs dat zij complexe beleidsagenda’s begrijpt, laat staan initieert of leidt. Zonder het leiderschap van Chan en de monetaire acrobatiek van de minister van financiën en zijn adviseurs (u weet hoe ik over het gevoerde beleid denk), was Mathoera geen stap opgeschoten.

Dew Sharman daarentegen is het toonbeeld van bedachtzaamheid, degelijkheid en bestuurlijke continuïteit, vooral monetaire beleid continuïteit. Hij laat zich niet meeslepen door media-effectbejag of persoonlijke campagnes, maar werkt vanuit inhoud, collectief belang en een diep begrip van het parlementaire proces.

Als ervaren parlementariër weet hij hoe je complexe materie toegankelijk maakt, hoe je doorvraagt, verbindt, en bovenal: wanneer je moet zwijgen om beter te luisteren. Suriname heeft iemand nodig die in vergaderingen de juiste intelligente vragen weet te stellen. Dew Sharman lijkt dit beter te kunnen. 

Een leider met kalm gezag: de kracht van Sharman, de technocraat

Wat Sharman typeert, is wat in het moderne leiderschap zeldzaam is geworden: morele rust, kalm gezag en empathische besluitvorming zonder egocentrisme (een ander persoon die ik dergelijke kwaliteiten zie hebben is Robert Vishnudatt van de nieuwe partij VLS, maar hij heeft een Nederlandse nationaliteit). Angelic del Castillo van DA91 is ook top kandidaat. 

Sharman is iemand die begrijpt dat macht een verantwoordelijkheid is, geen trofee. Sharman heeft geleerd zich verantwoordelijk op te stellen onder Santokhi, terwijl hij zijn eigen stijl heeft weten te behouden. Dit getuigt van karakter. Dat hij soms ook onnodig domme uitlatingen maakt kunnen hem vergeven worden op basis van zijn basis karakter trekken.

In tegenstelling tot Mathoera’s autoritaire neiging om “discipline” als bestuurlijke doctrine te hanteren, een slechte kopie van de “skowtoe” houding en stijl van President Santokhi, vertrouwt Sharman op dialoog, opbouw en bruggenbouwen.

 Dus Sharman is de meester van de dialoog. Zo doet hij veel denken dan Jawaharlal Nehru, de fameuze premier van India na de onafhankelijkheid. In een politiek landschap dat getekend is door wantrouwen, vormt hij een zeldzaam betrouwbaar kompas. Zijn optreden als vicevoorzitter van De Nationale Assemblee was nooit spektaculair – en dat is precies zijn kracht. Geen schreeuwerige oneliners, geen goedkope moraalpreken – maar een genuanceerde benadering van wetgeving, bestuur en nationale belangen.

Dew Sharman en Mario Draghi: Twee technocraten met een missie

In een wereld waarin politieke leiders vaak verzanden in ideologische spektakels of mediagenieke spierballentaal, zijn er figuren die juist hun kracht halen uit technocratische kalmte, intellectuele diepgang en een strategisch kompas dat niet wordt beïnvloed door de waan van de dag.

Mario Draghi – voormalig president van de Europese Centrale Bank en premier van Italië – is daar een voorbeeld van op wereldniveau. In Suriname is Dew Sharman een zeldzame parallel: een man van de inhoud, wars van populisme, die systematisch werkt aan de opbouw van vertrouwen en structuur. Hieronder een korte vergelijking.

De kracht van technocratische degelijkheid

Mario Draghi werd niet gekozen vanwege charisma of publieke flair. Hij werd op het hoogtepunt van de Italiaanse politieke crisis gevraagd om het land te leiden – niet omdat hij populair was, maar omdat hij inhoudelijk onbetwistbaar bekwaam was. Zijn bijnaam “Super Mario” kwam niet uit de lucht vallen: hij stabiliseerde de eurozone in 2012 met de beroemde woorden “whatever it takes”, en hij leidde Italië als premier met rationeel beleid, technocratische precisie en een sterke morele autoriteit.

Dew Sharman heeft vergelijkbare kwaliteiten op nationaal niveau. Zijn stijl is nuchter, gericht op het systeem, de processen en de inhoud – en niet op het spektakel. Hij is geen volksmenner, maar een bruggenbouwer. Hij spreekt de taal van de instellingen, niet van de straat, en dat maakt hem bijzonder geschikt om in tijden van instabiliteit rust te brengen. Net als Draghi, toont hij leiderschap door verantwoordelijkheid te nemen in plaats van populariteit na te jagen.

Intellectueel strategisch vermogen boven persoonlijke profilering

Wat Draghi onderscheidde als leider, was zijn vermogen om strategisch beleid te koppelen aan realpolitik, zonder zijn principes te verloochenen. Hij wist precies welke hervormingen Italië nodig had om vertrouwen te winnen van internationale markten, EU-partners en de eigen bevolking – en hij communiceerde dit helder, zonder loze beloften.

Sharman doet iets vergelijkbaars in de Surinaamse context. Hij zet zich in voor wetgevende stabiliteit, handelt diplomatiek in zijn rol als vicevoorzitter van De Nationale Assemblee en zoekt naar consensus zonder zijn morele kern te verliezen. Waar anderen profilering boven proces stellen (zoals Mathoera), blijft Sharman gericht op het einddoel: duurzame bestuurlijke hervorming en monetaire stabiliteit waarbij er geen ruimte is voor experimenten.

Wars van ideologie, gericht op resultaat

Draghi was nooit een ideoloog. Hij wist dat in een land als Italië pragmatiek de enige werkbare benadering is. Suriname heeft dit ook hard nodig. Focus op de economie. Zijn kabinet bestond uit specialisten en vakministers, niet uit partijvrienden of ideologische strijders. Dat is precies het model dat ook Sharman zou kunnen hanteren: een kabinet van inhoudelijke zwaargewichten, gericht op hervorming en wederopbouw, niet op partijpolitieke loyaliteit.

Mathoera daarentegen is meer een product van ideologische retoriek en symbolische profilering. Haar militaire verleden en nadruk op orde klinken autoritair, maar verhullen het gebrek aan visie of economisch beleidsinzicht. In de stijl van Draghi/Sharman is er geen ruimte voor dergelijke oppervlakkige bravoure – er is alleen plaats voor meetbaar resultaat.

Kalmte als politiek kapitaal

Draghi leidde Italië zonder lawaai. Hij sprak zelden emotioneel, maar telkens hij het woord nam, klonk overtuiging, reden en beheersing door. Kalmte werd zijn politieke kapitaal – en het werkte. Burgers, bedrijven en bondgenoten voelden zich gerustgesteld.

Sharman bezit exact diezelfde kwaliteit. In een parlement waar emoties vaak hoog oplopen, blijft hij een rustpunt, een stabiele factor, een man die het institutionele gewicht van zijn ambt eer aandoet. Zijn kalmte is geen zwakte, maar zijn grootste kracht – net als bij Draghi.

Internationale geloofwaardigheid en diplomatie

Draghi’s imago als “Mr. Credibility” was doorslaggevend voor Italië’s positie in Europa. Sharman is misschien (nog) geen internationale naam, maar zijn diplomatieke stijl en inhoudelijke dossierkennis maken hem bij uitstek geschikt om vertrouwen te wekken bij internationale instellingen zoals het IMF, IDB of de Wereldbank – instellingen waar Suriname afhankelijk van is in deze fase van financiële herstructurering.

Suriname verdient een Draghi – en heeft hem in Sharman

De parallellen tussen Mario Draghi en Dew Sharman zijn frappant: beiden technocraten met diepe institutionele kennis, politieke terughoudendheid, rationele scherpte en een moreel kompas dat zeldzaam is in de hedendaagse politiek.

In een tijd waarin leiderschap vaak wordt verward met volume, biedt Sharman precies wat Suriname nodig heeft: een kalme, betrouwbare, inhoudelijk sterke leider die denkt in oplossingen, niet in symboliek. Geen lawaai. Geen bombarie. Geen slogans.

Net zoals Italië zijn “Super Mario” had, heeft Suriname behoefte aan een “Super Dew”

De inhoudelijke kloof: wie begrijpt werkelijk wat op het spel staat?

Suriname heeft op dit moment geen behoefte aan populariteitspolitiek of symbolische gebaren. De economie vraagt om hervormingen die gevoelig liggen. De samenleving kampt met sociale onrust, de diaspora kijkt kritisch toe, en internationale partners als het IMF en de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank eisen consistentie, betrouwbaarheid en technocratische scherpte.

Sharman heeft laten zien dat hij deze taal verstaat. Hij doorziet de mechanismen van internationale samenwerking, begrijpt de vereisten van begrotingsdiscipline, en weet wanneer diplomatieke voorzichtigheid nodig is. Hij is bovendien in staat complexe wetgeving helder uit te leggen aan burgers én medewetgevers – een kwaliteit die essentieel is in een polariserend tijdperk.

Mathoera daarentegen blinkt uit in het gebruik van abstracte concepten als ‘respect’, ‘loyaliteit’ en ‘dienstbaarheid’, zonder ooit concreet beleid te formuleren dat deze waarden vertaalt in structurele oplossingen. In een tijd waarin Suriname moet kiezen tussen technocratisch leiderschap en populistisch sentiment, is het duidelijk waar zij staat – en waar Sharman staat.

Internationaal perspectief: vrouwen als Meloni, Merkel en Von der Leyen als spiegel

In de internationale vergelijking wordt dit contrast alleen maar schrijnender. Neem Giorgia Meloni, de Italiaanse premier. Haar stijl wordt vaak omschreven als gepassioneerd, maar haar inhoud is allesbehalve oppervlakkig. Meloni heeft bewezen over een buitengewoon politiek instinct te beschikken. Ze spreekt eloquent, formuleert heldere ideologische kaders, en manoeuvreert strategisch tussen Europese instellingen, nationale belangen en coalitiepartners.

Meloni’s charme is geen façade, maar een instrument dat zij strategisch inzet om politieke doelen te bereiken. Ze weet wanneer ze emotie moet tonen, en wanneer ze rationeel moet argumenteren. In debatten is ze messcherp, in onderhandelingen calculerend – zonder ooit haar kompas te verliezen.

Angela Merkel stond juist bekend om haar kalme, bedachtzame stijl. Een natuurkundige van opleiding, die wetenschap en besluitvorming naadloos wist te combineren. Geen roep om applaus, maar een rationele benadering van macht.

Ursula von der Leyen, voormalig minister van Defensie en huidig voorzitter van de Europese Commissie, combineert technocratische scherpte met politieke wendbaarheid. Ze is inhoudelijk onderlegd, pragmatisch en visionair tegelijk.

Krishna Mathoera kan niet serieus worden geplaatst in dit rijtje. Haar stijl blijft hangen in nationalistische retoriek, haar beleidsoptredens missen visie en diepgang, en er is geen spoor van strategisch intellectueel leiderschap. Ze mist het politiek-mechanische inzicht van Meloni, de degelijkheid van Merkel en de beleidsmatige kracht van Von der Leyen.

De juiste leider voor het juiste moment

Suriname bevindt zich op een kruispunt. Het land moet kiezen tussen een koers van stabiliteit en hervorming, of terugvallen in de chaos van oppervlakkige leiders zonder plan. Dew Sharman is een van de weinige publieke figuren in Suriname die gezag koppelt aan inhoud. Hij is benaderbaar zonder populistisch te zijn, inhoudelijk scherp zonder elitair te worden, en betrouwbaar zonder passief te zijn.

Mathoera is geen gevaar vanwege slechte intenties – ze is een gevaar omdat ze tekortschiet op elk van de fundamentele vereisten voor staatsmanschap: visie, strategisch inzicht, bestuurlijke ervaring en inhoudelijke capaciteit.

Slotbeschouwing: Geen ruimte voor experimenten

Leiderschap is geen kansspel. Suriname heeft geen ruimte meer voor experimenten, voor symboliek, voor oppervlakkige populariteit. Het heeft nood aan stabiliteit, degelijkheid en inhoudelijk beleid. Dew Sharman belichaamt dat type leiderschap. Hij verdient het om in overweging te worden genomen als de natuurlijke opvolger van een geleidelijke transitie onder Santokhi.

De keuze is niet alleen tussen personen, maar tussen twee modellen van politiek: de theatrale politiek van het applaus (Mathoera) versus de inhoudelijke politiek van de verantwoordelijkheid (Sharman).

Mathoera was erg zwak tijdens het laatste debat. Ongeschikt dus!

Suriname kan zich geen foute keuze en een politiek experiment met of zonder een rare kleur lippenstift veroorloven.

Dr. Ashwin Ramcharan RO