“Dr. Ramcharan doet zich voor als analist, maar gedraagt zich als een rancuneuze roddeltante”

Na 25 mei 2025 hadden velen van ons gehoopt op rust, reflectie en constructieve dialoog.

In plaats daarvan kiest politiek analist dr. Ashwin Ramcharan voor een benadering die haaks staat op intellectuele degelijkheid: hij gooit olie op het vuur met zijn verdelende, beledigende en ronduit giftige uitlatingen, zegt criticus N. Mohari aan GFC Nieuws.

Laat mij helder zijn: het recht op vrije meningsuiting is heilig. Maar wie zichzelf presenteert als “politiek analist” draagt ook de verantwoordelijkheid voor het wegen van woorden. Wat Ramcharan doet is echter geen analyse, maar karaktermoord in columnvorm.

Zijn keuze voor termen als “Ghetto Mama” en “Ghetto Papa” is niet alleen seksistisch en denigrerend, maar verraadt ook een diepe minachting voor democratische keuzes en instituties. Dat is geen kritiek meer — dat is retoriek op het niveau van een gefrustreerde roddeltante.

Ramcharan beschuldigt de NPS van verraad, maar lijkt te vergeten dat kiezers geen bezit zijn. Politieke partijen bewegen zich in een dynamisch veld en hebben het recht – en soms de plicht – om buiten de gebaande paden coalities te vormen als dat het landsbelang dient.

Coalitievorming is geen heilig huwelijk met één partij, maar een voortdurend proces van afwegen, onderhandelen en verbinden.

De VHP heeft in 2020 zelf coalitiepartners gezocht, zelfs uit kampen waarmee ze fundamentele ideologische verschillen had. Waarom mocht het toen wel, en is het nu ineens “verraad”?

Ramcharan heeft het verder over “de militaire laars op het achterwerk van ABOP en PL”. Niet alleen is deze beeldspraak goedkoop, ze getuigt van een zorgwekkend gemak om geweld en vernedering als politiek argument te gebruiken. Is dit het niveau waarop wij met elkaar willen debatteren?

Hij noemt Jennifer Simons een “domme oma” en suggereert dat weduwe Bouterse de motor zou zijn achter politieke rancune. Dat is geen politieke kritiek, dat is seksistische en persoonlijke demonisering.

In een tijd waarin we vrouwen in de politiek zouden moeten aanmoedigen en respecteren – ongeacht hun politieke kleur – kiest Ramcharan ervoor ze te vernederen.

Wat zegt dat over hem? En over zijn moreel kompas?

Ramcharans tirade tegen de NPS, haar leider Gregory Rusland en Jennifer Simons, is niets minder dan een poging om elke vorm van politieke samenwerking die hem niet zint, te brandmerken als verraad.

“De man heeft last van politieke hoogmoedswaanzin,” zegt Mohari. “Alsof alleen wat in zijn straatje past legitiem is. Elke andere koers is dan plotseling een coup tegen het volk. Wie zo denkt, gelooft meer in politieke absolutie dan in democratie.”

Ramcharan verwijst herhaaldelijk naar het “grote verraad” van 1975 en 2025. Maar zoals Mohari stelt:
“Wie elke decennium het woord verraad roept, is zelf het probleem geworden. Deze herhaling van geschiedschrijving zonder nuance maakt Ramcharan niet tot een chroniqueur, maar tot een herkauwer van zijn eigen rancune.”

En over de sneer richting Ingrid Bouterse:

“Een weduwe kleineren omdat haar echtgenoot geen bloemen kreeg? Dat is geen analyse meer, dat is karaktermoord. Wees dan een vent en zeg eerlijk dat je gewoon problemen hebt met sterke vrouwen in de politiek.”

Tot slot sluit Mohari zijn reactie af met een krachtige waarschuwing:

“Wanneer analisten menen dat hun persoonlijke trauma’s, frustraties en beledigingen de politieke koers van Suriname moeten bepalen, is het tijd dat we ons afvragen wie er werkelijk een gevaar vormt voor het nationaal bewustzijn: de te vormen coalitie, of de analist?”