In verkiezingstijd is alles politiek – en niets toevallig.
Sinds kort duiken op meerdere strategische locaties opvallende billboards op met scherpe, satirische teksten die gericht lijken tegen de Nationale Democratische Partij (NDP).
De timing is opvallend. De bedoeling is helder. En de afzender? Die doet zich voor als ‘Moesje’ – een pseudoniem dat inmiddels meer weg heeft van een politieke dekmantel dan een onschuldige grapjas.
De campagne, die zich presenteert als humoristisch en kritisch, lijkt in werkelijkheid een goed gecoördineerde poging om de publieke opinie te beïnvloeden in een cruciale fase na de verkiezingen.
Opmerkelijk is dat een specifiek medium of twee steevast als eerste op de hoogte lijkt te zijn van de plaatsing en locatie van deze borden – alsof het eerder om een publiciteitscampagne dan om spontane burgeruiting gaat.
De timing is niet alleen opvallend vanwege de verkiezingsuitslag – waarbij de NDP als grootste partij uit de bus kwam – maar vooral vanwege de politieke wervelwind die volgde.
Toen duidelijk werd dat de NDP mogelijk zou samenwerken met enkele kleinere partijen, waaronder de NPS, werden de borden ineens opnieuw ingezet.
Was dit toeval? Nauwelijks. Kort ervoor had oud-president en erevoorzitter van de NPS, Ronald Venetiaan, zich publiekelijk uitgesproken tegen een mogelijke samenwerking tussen de NDP en de partij waarvan hij jarenlang het gezicht was.
Dat dit sentiment kort erna kracht wordt bijgezet met nieuwe billboards vol politieke spot, roept vragen op over regie, bedoelingen en vooral over de afzender.
Want uit bronnen blijkt inmiddels dat personen uit de omgeving van de VHP, de partij van Chan Santokhi, nauw betrokken zijn bij de uitvoering van deze billboardcampagne.
Wat in eerste instantie nog kon doorgaan voor ludiek activisme, lijkt nu vooral een wanhopige poging te zijn om het tij van de verkiezingsuitslag alsnog te keren via framing en publieke druk.
De zogenaamde ‘Moesje’ blijkt dan ook nutteloos – niet in staat om een positieve bijdrage te leveren aan de opbouw van het land.
Het is vervuiling van het straatbeeld. Vervuiling van gedachten. Een kinderachtige verspilling van geld, tijd en publieke ruimte.
Een wanhopige, misleidende zet van personen gelinkt aan de president, die weigert af te treden en krampachtig vasthoudt aan macht.
De VHP, ooit de zelfverklaarde hoeder van democratische waarden, toont zich nu een slechte verliezer. In plaats van zelfreflectie over het electorale verlies, kiest men ervoor om coalitievorming via de achterdeur te beïnvloeden. Satire wordt zo een schaamlapje voor strategische sabotage. En dat ondermijnt het vertrouwen in het democratisch proces.
We mogen verwachten dat partijen hun politieke verantwoordelijkheid nemen. Dat zij de wil van de kiezer respecteren, hoe pijnlijk die soms ook uitvalt. En dat zij niet via anonieme campagnes en misleidende boodschappen proberen alsnog de kaarten te herschikken.
Als de politieke arena verwordt tot een arena van maskerade en misleiding, wie wint dan echt?
De kiezer verdient transparantie, geen toneel.
N. Mohari
