Celstraffen voor dierenmishandelaars zijn broodnodig, zegt columnist

Columnist en journalist Kenneth Niekoop heeft zich fel uitgesproken over dierenwelzijn en het gedrag van onverantwoordelijke huisdiereigenaren in Suriname.

Met zijn kenmerkende directheid stelt Niekoop dat “het dumpen van honden gelijkstaat aan het dumpen van jezelf als eigenaar”.

Daarmee werpt hij een kritisch licht op de morele verantwoordelijkheid van mensen die dieren houden, en stelt hij indirect de vraag: bestaat er eigenlijk beleid dat huisdieren beschermt tegen hun eigenaren?

Volgens hem is het achterlaten van een huisdier niet zomaar een daad van onverschilligheid, maar een fundamenteel falen van karakter.

“Een hond is een levend wezen dat afhankelijk is van zijn eigenaar voor zorg, liefde en veiligheid. Wie die band verbreekt door het dier aan zijn lot over te laten, toont een gebrek aan respect voor het leven én voor de eigen morele verplichtingen,” zegt hij in gesprek met GFC Nieuws.

De vraag naar wetgeving die huisdieren expliciet beschermt tegen nalatige of wrede eigenaars is volgens de columnist niet alleen actueel, maar ook essentieel.

In veel landen bestaan inmiddels duidelijke regels die dierenmishandeling, verwaarlozing en het dumpen van huisdieren strafbaar stellen.

Denk aan de Wet dieren in Nederland of aan soortgelijke regelingen in de Verenigde Staten, Canada en Australië.

Daar kunnen overtreders te maken krijgen met hoge boetes, celstraffen of een levenslang verbod op het houden van dieren.

Die wetten erkennen dieren als levende, voelende wezens met recht op bescherming en goede zorg.

Ze verplichten eigenaren tot adequate verzorging: van voeding en onderdak tot medische hulp en het voorkomen van onnodig lijden.

Het bewust achterlaten van een dier geldt in zulke contexten als ernstige verwaarlozing of mishandeling, en wordt juridisch ook zo behandeld.

Hoewel de kracht en handhaving van deze wetgeving wereldwijd sterk verschillen, onderstreept Niekoop met zijn uitspraak het universele belang van dierenbescherming.

Zijn oproep kan worden gezien als een pleidooi voor meer bewustwording, strengere handhaving of zelfs nieuwe wetgeving – zeker in regio’s waar dierenwelzijn nog niet de prioriteit heeft die het verdient.

De kern van zijn boodschap blijft helder: wie de verantwoordelijkheid op zich neemt voor een dier, gaat een morele verbintenis aan.

Die band mag niet lichtvaardig verbroken worden, zonder zware morele én, waar mogelijk, juridische consequenties.