In een bericht citeert men president Simons over de SLM: “Volgens het staatshoofd beschikt de SLM over enkele belangrijke voordelen, waaronder landingsrechten op verschillende bestemmingen.
Mogelijk zijn er partijen die daarin geïnteresseerd zijn.” Daarop spreekt zij voorzichtig over de toekomst van het bedrijf.
Vage woorden wekken valse verwachtingen
Als reiziger van de SLM vind ik dit geen geruststelling, maar een rookgordijn. Niet omdat een nieuwe partner per definitie slecht is, maar omdat zulke zinnen suggereren dat de zaak daarmee bijna rond is. Terwijl een echte investeerder pas begint waar de persconferentie eindigt.
Wie nu met “partijen” schermt zonder cijfers, tijdslijnen en harde voorwaarden, creëert verwachtingen die later
omslaan in wantrouwen.
Audit is geen redding maar slechts een terugblik
Een audit is namelijk geen reddingsboei. Een audit kijkt terug en toetst vooral of administratie en verslaglegging
binnen een bepaald kader passen.
Due diligence is iets anders: het is een genadeloze stresstest die alle lades opentrekt, financieel, operationeel, juridisch én toezicht-technisch.
Dan gaat het niet om persconferentietaal, maar om concrete risico’s: verborgen verplichtingen, claims, ongunstige contracten, lease- en onderhoudsafspraken, verzekeringsdekking, sanctie- en compliance-risico’s, governance, IT-beheersing, het toezichtdossier, safety management, training en continuïteit. Eén rode vlag kan al genoeg zijn om een transactie te blokkeren of te begraven.
Landingsrechten zijn geen goud, maar een kwetsbaar bezit
En dan die “landingsrechten”. Alsof het een kist met goudstaven is die je even overdraagt. Verkeersrechten,
slots en commerciële toegang zijn in de praktijk verweven met beleid, bilaterale afspraken en
toezichtvoorwaarden.
Ze zijn slechts zoveel waard als de operator die ze daadwerkelijk kan benutten, onder blijvend toezicht en met aantoonbaar veilige processen. Als de operationele basis wankelt, verdampt de waarde waarover nu zo luchtig wordt gesproken.
Daarom is het misleidend om “geïnteresseerde partijen” te suggereren zonder tegelijk de randvoorwaarden te
benoemen.
Een serieuze investeerder eist garanties, vrijwaringen, escrow en vooral: een schone balans. Hij wil zwart-op-wit dat er geen verrassingen volgen: geen verborgen schulden, geen ongedekte aansprakelijkheden, geen arbeidsrechtelijke mijnenvelden, geen contracten die morgen opzegbaar blijken, geen compliance-gaten die financiering blokkeren.
Kan of wil de Staat dat niet leveren, dan wordt het geen redding maar een uitkleding: verkoop van onderdelen en posities, terwijl verliezen en risico’s publiek blijven.
Risico’s eerlijk benoemen
De politieke taak is niet om hoop te verpakken, maar om risico’s eerlijk te benoemen en ze op te lossen vóór men de markt opgaat.
Dus, president Simons: minder hinten naar gegadigden, meer saneren. Want de realiteit is simpel: een audit kan een verhaal geven. Due diligence geeft een oordeel. En dat oordeel kan, ondanks audits, ronduit negatief uitvallen.
Johan Blomhoff
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
