Analist Ashwin Ramcharan stelt Simons als president en Mathoera als vicepresident voor

In een land waar de politiek al vijftig jaar wordt gedomineerd door dezelfde partijen, dezelfde gezichten en dezelfde oude patronen, stelt analist Dr. Ashwin Ramcharan een gewaagd gedachte-experiment voor: wat als Jennifer Geerlings-Simons president wordt en Krishna Mathoera vicepresident?

Geen emotionele keuze, maar een rationeel voorstel. Geen partijstrijd, maar stabiliteit.

In dit opiniestuk gestuurd naar GFC Nieuws pleit hij voor grijs denken in plaats van zwart-witpolitiek, en voor moeders met macht als tegengewicht voor de lang heersende Viagra-politiek.

Durft Suriname deze stap naar vernieuwing te zetten?

Hieronder zijn ingezonden artikel:

In de schaduw van verkiezingskoorts, partijkleur en propagandamuziekjes die harder klinken dan de inhoud van debatten, wil ik u meenemen in een gedachte-experiment. Geen dagdroom, geen utopie, maar een rationele overpeinzing in grijstinten. En ja, dat vergt wat moeite in een land waar zwart-witdenken het favoriete politiek dieet is geworden.

Suriname, we moeten het toegeven: onze politieke ruimte wordt al vijftig jaar lang gegijzeld door dezelfde oude partijen, dezelfde vertrouwde gezichten, dezelfde grijzende heren die het politieke speelveld met zichzelf verwarren. Een halve eeuw Viagra-politiek.

Machtswellustige patriarchen die zichzelf telkens opnieuw uitvinden zonder iets nieuws te brengen. Steeds dezelfde handvol partijen, andere jasje, zelfde praatjes. Telkens beloven ze genezing, maar blijven ze het recept uitschrijven voor dezelfde ziekte: stagnatie.

Maar wat als… precies binnen deze sleur, de verrassing schuilt?

Een grijs scenario met gouden potentie

Stel je een politiek verstandshuwelijk voor. Geen liefdesverklaring, geen plotselinge partijromantiek, maar een rationeel partnerschap. Een coalitie die zich niet baseert op wrok of wraak, maar op wérkelijkheid.

Wat als we Jennifer Geerlings-Simons van de NDP tot President kiezen, en Krishna Mathoera van de VHP tot Vicepresident? Ja, die twee. Bijna gelijk aantal zetels, dit is pas democratie.

Beiden vrouwen, beiden politici die hun portie kritiek al jaren dragen als een pantser. Beiden ervaren. En allebei in staat om een politieke ruimte te scheppen waar niet de luidste schreeuwer wint, maar de meest stabiele bouwer leidt. Het volk heeft bepaald om niemand uit de sluiten, geen een partij, dus dan hoeft het nu ook niet.

Niet omdat ze vrouwen zijn, maar omdat ze als vrouwen een andere energie brengen. Geen testosteron-gedreven profileerdrang, maar het geduldige bouwen van systemen.

Geen klaterende speeches over revolutie, maar administratieve daadkracht en visie. Zoals Thatcher en May ooit deden in het Verenigd Koninkrijk, zo zouden Simons en Mathoera nu kunnen doen in Suriname: de boel opvoeden. Mannen in de politiek die zich jarenlang als ongeleid projectiel hebben gedragen, kunnen een lesje discipline krijgen van deze politieke moeders met macht.

De logica van het onlogische

Zegt u nu: “Dat is onmogelijk!” Ja, dat is precies de reactie die hoort bij zwart-witdenken. Zegt u: “Die dames kunnen niet door één deur.” Dat is exact waarom het wel moet.

Omdat alle ‘logische’ combinaties geleid hebben tot stilstand, corruptie, zelfverrijking en ghettoficatie. Misschien is het tijd om het ‘onlogische’ te omarmen, juist omdat het de enige logische uitweg lijkt te zijn uit deze politieke loopgravenoorlog.

De verkiezingen van 25 mei 2025 hebben ons één ding pijnlijk duidelijk gemaakt: niemand heeft gewonnen, maar iedereen doet alsof. De NDP zwaait met één zeteltje meer dan de VHP alsof men de wereldbeker heeft gewonnen.

De VHP verdedigt zichzelf alsof de stem van het volk haar nog steeds tot de natuurlijke leider maakt. En intussen kijkt het volk vermoeid toe, als kinderen van ruziënde ouders die voor de zoveelste keer vergeten zijn waarom ze ooit samen een gezin wilden vormen.

Het referendum dat nooit kwam

In Suriname houden we niet van referenda. Te veel risico, te veel eerlijkheid, te veel confrontatie met de waarheid. Maar deze grijze coalitie — Simons en Mathoera als topduo — zou in feite fungeren als een stil referendum. Een breed gedragen akkoord van stabiliteit. Het zou het startsein zijn voor een politiek tijdperk waarin niet de geschiedenis regeert, maar de toekomst. Niet de partijleider, maar het landsbelang.

Natuurlijk zullen er bezwaren komen. Simons, met haar steun aan de Amnestiewet, blijft omstreden. Mathoera wordt soms als te streng of te bureaucratisch gezien. Maar misschien — juist misschien — is dat wat we nodig hebben: vrouwen die niet bang zijn om impopulaire beslissingen te nemen, maar wel trouw blijven aan principes.

En laten we eerlijk zijn: als de huidige mannenpolitiek nog eens tien jaar doorgaat zoals het de afgelopen vijftig jaar gegaan is, dan heeft Suriname straks meer staatsbegrafenissen dan staatsprojecten. Dan blijft ons BNP hangen op het niveau van een doorsnee carnavalstoet in Trinidad, terwijl de rest van de wereld versnelt.

Politieke opvoeding is nodig

Wat Suriname nodig heeft, is politieke opvoeding. En wie kunnen dat beter doen dan twee vrouwen die jarenlang tussen de alfamannetjes hebben moeten laveren, onderhandelen en overleven?

Deze vrouwelijke tandem zou een krachtig symbool zijn. Een morele correctie op de Viagra-politiek. Een bewijs dat Suriname niet eeuwig veroordeeld is tot politieke veroudering, maar in staat is te vernieuwen — met moed, verstand, en ja, ook met elegantie.

Conclusie: wees moedig, denk grijs, probeer het beste voor Suriname

Het voorstel is gewaagd, maar wie heeft er ooit iets vernieuwends bereikt met veilige ideeën?

Grijs denken is niet populair, maar misschien wel het meest revolutionaire wat we nu kunnen doen. Dus ik zeg het nog één keer:

Simons als President, Mathoera als VP. De rest van de coalitie zoals die zich nu vormt. Een regering die niet steunt op ideologie, maar op intelligentie.

Durft u dat aan, Suriname? Suba ikan als we grijs kunnen denken!

Dr. Ashwin Ramcharan RO