In Suriname wordt awari vaak genoemd als iets dat meer is dan een smakelijk gerecht.
Het buideldier maakt al generaties lang deel uit van het culinaire erfgoed binnen Marron-gemeenschappen, waar traditie en dagelijks leven elkaar raken.
Wie met Marrons praat, hoort al snel dat awari geen gewoon vlees is, maar een stukje geschiedenis dat je op je bord krijgt.
Een traditie die tijd en toewijding vraagt
Het klaarmaken van awari is een ritueel dat geduld, precisie en respect vraagt. Het zorgvuldig schoonmaken, kruiden en bereiden gebeurt niet zomaar. Het is een vaardigheid die van ouder op kind wordt doorgegeven.
Vaak wordt het vlees gecombineerd met cassave, groenten of kruidige bijgerechten, waardoor de maaltijd zowel voedzaam als cultureel geladen is. Tijdens het koken ontstaat niet alleen geur en smaak, maar ook een gevoel van verbondenheid met de voorouders.
Interesse onder jongeren
Opvallend genoeg groeit de interesse onder jongeren die zijn opgegroeid met fastfood, smartphones en moderne eetgewoonten. Voor velen voelt het eten van awari bijna als een herontdekking van hun eigen wortels.
Het is een herinnering dat cultuur geen stoffig museumstuk is, maar iets dat leeft zolang je het beleeft en doorgeeft.
In een tijd waarin alles snel verandert, blijft awari een stille getuige van wie de Marron-gemeenschap is en waar ze vandaan komt.
Het behoud van deze traditie staat symbool voor trots, continuïteit en de wil om de rijke verhalen en smaken van een volk levend te houden.
Ida Thornhill
Docente / Auteur / Columniste
