Suriname viert dit jaar vijftig jaar onafhankelijkheid, een moment dat ons zou moeten vervullen met trots. Maar eerlijk gezegd: er valt weinig te vieren.
We hebben misschien onze politieke onafhankelijkheid, maar we zijn nog steeds gevangen in een systeem dat wordt gedomineerd door politieke vriendjes, persoonlijke belangen en structureel wanbestuur.
Onze ontwikkeling zit al decennia in een ijzeren wurggreep van de politiek, en die wurggreep wordt met de dag steviger.
Wat ooit bedoeld was als leiderschap, is verworden tot zelfverrijking. Wat ooit moest dienen om het volk vooruit te helpen, is nu een web van belangen waarin partijloyaliteit belangrijker is dan deskundigheid, en macht zwaarder weegt dan moraliteit.
Elke regering roept over verandering, maar het systeem blijft hetzelfde. Posten worden verdeeld op basis van wie je kent, niet op wat je kunt.
Functies worden toegekend zonder open procedures, zonder openbare profielen, zonder enige vorm van transparantie. En wie kritiek durft te leveren, wordt weggezet als vijand of lastpak.
Het resultaat? Een land dat stil blijft staan terwijl de wereld verder raast. Een samenleving waarin middelmatigheid beloond wordt en integriteit afgestraft. Een volk dat moe is van mooie woorden, maar hunkert naar echte daden.
De politiek heeft onze vooruitgang gegijzeld, maar het volk laat het gebeuren. We applaudisseren voor beloftes, in plaats van resultaten.
We blijven stemmen op dezelfde gezichten, ook al weten we dat ze hun beloften niet nakomen. We praten over verandering, maar durven geen consequenties te verbinden aan onze teleurstelling.
Na vijftig jaar onafhankelijkheid is het tijd om de waarheid onder ogen te zien: de grootste vijand van Suriname is niet de oppositie, niet het buitenland, maar ons eigen politieke systeem, en onze stilzwijgende acceptatie ervan.
We moeten stoppen met middelmatigheid te belonen. Stoppen met politici te bewonderen die niets presteren. Stoppen met geloven dat één persoon Suriname zal redden.
Vrijheid betekent verantwoordelijkheid. En die ligt niet alleen bij de president of de ministers, maar bij ons allemaal.
Neem je verantwoordelijkheid. Vraag jezelf af: wat is mijn rol in deze stagnatie? Wat doe ik — of laat ik toe — dat dit systeem in stand houdt?
Suriname zal pas vooruitkomen wanneer burgers hun rug rechten en weigeren nog langer medeplichtig te zijn aan het falen van hun eigen land.
We zijn vijftig jaar verder.
Hoog tijd om de wurggreep te breken — vóórdat ze ons definitief verstikt.
N. Mohari
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via [email protected] of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
