Tegenstanders van de VHP hebben het spel uitstekend gespeeld. VHP is knock-out. Het Chan-trauma is het grootste trauma in Suriname na de 8 decembermoorden.
In de politieke geschiedenis gaat deze periode van Suriname de geschiedenis in als de periode waarin VHP compleet werd gesloopt door een paar ouwe mannen uit het NDP-kamp.
En VHP, met haar gouden tanden, stond erbij en keek ernaar. Vervolgens hebben die ouwe mannen met hun YouTube-kanalen en onzinverhalen alle gouden tanden uit de mond van VHP geslagen.
Het resultaat nu; VHP knock-out, VHP 15 jaar in de oppositie, allemaal door eigen schuld!
De vraag van de eeuw
De politieke turbulentie in Suriname bereikt na de verkiezingsnederlaag van mei 2025 een absolute climax. Het is niet overdreven te stellen dat VHP, ooit de voorhoede van hoop op verandering en stabiliteit, zich nu in de diepste crisis uit haar geschiedenis bevindt.
Wat begint als een nederlaag op de stembus, ontwikkelt zich tot een totale politieke en maatschappelijke ontwrichting.
Een situatie die niet alleen de toekomst van de partij op de lange termijn bedreigt, maar die ook ingrijpende gevolgen heeft voor de politieke cultuur en de maatschappelijke dynamiek van het land. VHP zou niet weg te denken zijn uit de Surinaamse democratie, maar dit lijkt nu langzaam maar zeker wel gewoon te kunnen.
Na een traumatische nederlaag, waarbij voorzitter Chan Santokhi, in stemmen geteld, de meeste stemmen heeft gehaald, de populairste en ook weer de meest gehate politicus ooit in de politieke geschiedenis van Suriname is moeizaam te begrijpen. Wat helemaal lastig te verteren is, is de politieke isolatie van VHP.
Uit dit diepe dal waarin VHP zit, met al haar intellect, geld en economische macht, rijst de vraag van de eeuw: Wat gaat VHP 15 jaar in de oppositie doen?
Na de storm: een complete stilte
Sinds de uitslag van 2025 is er een opvallende, bijna verontrustende stilte ontstaan rondom de VHP.
In Suriname zelf houdt de partij zich volledig uit de publieke discussie, ontbreekt elke strategische communicatie, geen interviews, geen openbare bijeenkomsten, geen duidelijke berichtgeving aan haar achterban of de bredere samenleving.
De partij lijkt niet alleen te zijn verslagen, maar fysiek en geestelijk uitgeschakeld; een schim van wat ooit een krachtige politieke factor was.
Ook in Nederland, waar de VHP traditioneel haar invloed en haar achterban probeerde te mobiliseren, is er nauwelijks nog enige activiteit waarneembaar.
De partij was ooit het politieke spreekbuis van de Surinaamse gemeenschap en dé brug van invloed. Nu wordt vastgesteld dat de leiders en kernleden zich verpieterd en gedeprimeerd in achterkamers hebben teruggetrokken.
De voorhoede van de partij lijkt zich langer niet meer te tonen, terwijl men op sociale media en in de pers nauwelijks nog enige uitlaatklep of politieke uiting ziet van de VHP.
Het lijkt alsof de partij in een soort politieke catatonie is geraakt, weggevreten door de accumulatie van strategisch falen, interne verdeeldheid en een razende negatieve publieke opinie.
Dit terwijl ouwe rotten van de NDP, heren als Makoe en Marcel Oostburg, de VHP dagelijks slopen, nu zelfs na de verkiezing van mei 2025, met hun populistische verhalen op hun zelf bij elkaar geknutselde Youtube kanalen, waarna hun verbale circus zich als een virus verspreid over de gehele sociale media.
Ik durf zelf te stellen dat een oude meneer als Marcel Oostburg, de VHP in zijn eentje compleet heeft gesloopt omdat de VHP het idee had “netjes” politiek te voeren op weg naar de verkiezingen van 2025.
Het resultaat is: Marcel Oostburg en zijn mede-Oostburgers, als ware warriors van de NDP 10 punten en de VHP met haar deftigheid en lummelige personen en zwakke media-uitingen een dikke NUL!
Een onherstelbare klap
Wat er zich nu afspeelt, kan eigenlijk niet anders worden omschreven dan een totale knock-out van de VHP. Mei 2025, de verkiezingen die de luister en kracht van de VHP volledig uitdoofden, hebben diepe en fatale wonden achtergelaten.
Het vertrouwen dat ooit in de partij werd gesteld, is volgens VHP-ers zelf en de straat niet meer te herstellen. De partij vertoont tekenen van totale desintegratie, machtsverlies en ideologische leegte.
Men spreekt niet meer over een partij die nog kansen heeft op een hoopvolle toekomst – de kreten zijn hard: het is een onherstelbare schade die zeer belangrijke delen van de partij heeft geraakt. Men verkeerd in een ziekelijke ontkennende fase (Miasma).
De grote klap moet nog komen wanneer de huidige voorzitter, Chan Santokhi, de voorzittersrol ter beschikking stelt. De VHP heeft op dit moment niemand die meer leiderschap toont dan Chan Santokhi. Niemand profilieert zich omdat niemand het kan.
De situatie binnen de VHP is precair. De haat en nijd binnen de partij ook groot terwijl niemand lijkt te beseffen dat de uitholling van de VHP komt door decennialange verwaarlozing zetting van ideologie in daadkracht zoals het ontwikkelen van charmant en doelgericht leiderschap.
De VHP trekt geen talent aan maar stoot die juist af.
De partij, die eens zogenaamd de stem van de gemarginaliseerde volkssfeer was, heeft zichzelf in de ogen van velen buitenspel gezet.
De recente geschiedenis bevestigt dat de VHP haar geloofwaardigheid en leiderschap volledig heeft verspild, vooral door politiek falen en excessieve interne verdeeldheid. Een grote vraag rijst nu: hoe verder? Is er nog ruimte voor een echte wederopstanding, of is de VHP gedoemd tot een langdurige periode van marginalisering en oppositie?
En nog belangrijker: zal de partij de lessen leren uit haar catastrofale verkiezingsnederlaag en de langjarige afgang die haar nu overkomt?
De VHP is een nu zieke partij gedragen door oude zieke mensen met een voorzitter waar de meeste mensen een trauma een hebben overgehouden.
Nieuw Surinaams fenomeen Chan-trauma
De naam Chan Santokhi, voormalig president van Suriname, blijft onlosmakelijk verbonden met de pijnlijke Zaak-VHP. Voor veel Surinamers vertegenwoordigt hij meer dan slechts een politieke leider; hij is een personificatie van teleurstelling, wantrouwen en politieke schade.
Santokhi wordt door velen neergezet als de boeman die Suriname niet heeft gered, maar haar volk juist heeft uitgemergeld.
Zijn beleid van het binnenhalen van het IMF, het uitvoeren van strenge bezuinigingen en het bevriezen of afbouwen van essentiële sociale voorzieningen, heeft geleid tot een sterke economische verval en een toenemend aantal arme en vergeten bevolkingsgroepen.
Het “Chan-trauma” is niet alleen gebaseerd op beleidskeuzes, maar ook op zijn imago als persoon. Sanhokhi wordt door velen niet als een empathisch leider gezien, maar als een opportunist die op ordinaire wijze mensen can gebruiken, neutraal of in private aangelegenheden, maar zeker ook politiek.
Medewerkers, voormalige coalitiegenoten en burgers verhalen over het gebruik en misbruik van macht, en over de wijze waarop hij onder meer zijn vriendentroepen en politieke bondgenoten heeft behandeld. Zijn stijl van leiderschap, gekenmerkt door machtspolitiek en opportunisme, haalde keer op keer zijn nadelige invloed op de publieke perceptie.
Het verval van de coalitie en de naderende afgang
De nederlaag in 2025 markeerde het definitieve einde van een periode waarin de VHP onder
schrijf door de leiding van Chan Santokhi een langgekoesterde droom probeerde waar te maken: een stevige plek op het politieke toneel, gestut door de overwinning op de NDP en haar andere politieke tegenstanders.
Maar die hoop bleek een illusie. De beleidsfouten, het binnenhalen van het IMF, het verarmingsbeleid en de vermeende corruptie en wanpraktijken binnen de partij, samen met het persoonlijke imago van Santokhi, hebben de VHP in een onherstelbare zwerftocht geketend.
De 5 jaar van de regering Santokhi-Brunswijk waren voor velen een ontgoocheling. De beloftes van verandering, transparantie en een nieuw beginning werden nooit ingelost. Integendeel, de armoede en de economische verslechtering namen toe.
De samenleving voelde zich niet alleen afgezet, maar ook bedrogen. Dit leidde tot een woede die zich niet enkel uitte in stemmenverlies, maar ook in een afkeer voor de persoon Santokhi en diens entourage.
De laatste verkiezingen hebben de ultieme afstraffing gebracht. De VHP, bij haar hoogtepunt al bekritiseerd, werd nu op ongenadige wijze afgeserveerd.
Alles wat de partij ooit populair maakte, werd nu afgeschilderd als gebakken lucht. De media, publieke opinie en zelfs eerdere politieke bondgenoten zoals NPS, ABOP en PL hebben zich van de partij afgewend. Het massale verlies heeft niet alleen de leiders geïdentificeerd als falende politici, maar heeft de partij ook zelf in een schemerzone van interne verdeeldheid en politieke isolatie gedompeld.
Hoe moet de VHP verder?
De grote vraag is nu: hoe maakt de VHP zich weer klaar voor een toekomst? Of is haar ondergang onvermijdelijk? Het lijkt er vooral op dat de partij zich in een impasse bevindt, gevangen tussen haar recente verleden en de onzekere toekomst.
De partij heeft moeite om zich te herpakken, mede door het feit dat de leiderschapsstructuur nog steeds onder invloed staat van Santokhi. Zolang hij de scepter vasthoudt, is de hegemonie en de geloofwaardigheid van de partij ondermijnd.
Het wordt tijd dat de VHP haar strategie volledig herziet en zich niet langer beperkt tot herhaling van oude patronen. Een frisse blik, nieuwe leiders en een open dialoog met haar achterban en de samenleving in algemeenheid zijn onontbeerlijk.
Daarnaast moet de partij leren omgaan met de perceptie; politiek in Suriname draait niet alleen om feiten, maar vooral om het beeld dat men schept. Eveneens moeten lessen worden getrokken uit haar ondergang, te weten dat politieke macht vooral afhankelijk is van publieke steun, niet van interne machtsverhoudingen of partijbelangen.
Het is opvallend dat de partij talent vaak niet weet te waarderen, maar juist wegjaagt. Talent dat mogelijk zou kunnen leiden tot een echte doorbraak, wordt afgeschreven of wordt inherited door andere partijen.
De geschiedenis heeft geleerd dat als de VHP niet snel verandering doorvoert, ze zichzelf uitsluit van de politieke arena voor de komende 15 jaar. Het risico dat de partij definitief wordt uitgesloten van het gesprek, wordt steeds concreter.
De les van de grote verliezer: de kracht van perceptie
Wat de VHP nu vooral moet leren, is dat in de Surinaamse politiek de perceptie regeert. Het formele beleid, de feiten en cijfers doen er nauwelijks toe als het publieke vertrouwen ontbreekt.
De negatieve beeldvorming rond Santokhi, de vermeende corruptie en het gebrek aan geloofwaardige nieuwe leiders maken dat de partij in een neerwaartse spiraal zit.
Het kamp van de VHP moet zich veel meer richten op het herstructureren van de eigen perceptie. Een professionele PR-machine, die de partij overtuigend weet neer te zetten als een toekomstgerichte, transparante en betrouwbare politieke kracht, is van essentieel belang.
Het opbouwen van een nieuwe, positieve identiteit waartoe ook het herwaarderen van talent binnen de partij hoort, moet de kern vormen van haar strategie.
Cruciaal is ook dat de VHP in haar zoektocht naar herstel niet alleen kijkt naar haar eigen gekozen leiders, maar ook evalueert waarom haar leiderschap in het verleden tekortschoot. Blinde loyaliteit aan de oude garde, het ontbreken van een lange termijn visie en het niet inspelen op de wensen en zorgen van de bevolking, hebben de partij grote schade berokkend.
Conclusie: een lange weg naar herstel
De stilte die momenteel heerst rondom de VHP in Suriname en Nederland, is veelzeggend. Het geeft aan dat de partij haar kroon heeft verloren, dat haar kansen op herstel minimaal zijn en dat haar leiderschap in grote mate wordt gezien als medeoorzaak van haar neergang. Een herstel op korte termijn lijkt onwaarschijnlijk.
De NDP gaat alle fouten beperken. Ze spelen een wat men noemt een “Long-Game”. Hierdoor gaan ze de VHP geen stof geven om hen te raken. Met andere woorden de NDP kan langer dan 15 jaar regeren terwijl de VHP langer dan 15 jaar zal moeten toekijken. Dit is de realiteit!
De NDP heeft geen mooiere leider dan Ashwin Adhin in haar gelederen. De VHP heeft een stel klagende oudjes die niet eens aan app-bericht kunnen lezen, terwijl de oudjes van de NDP als tijgers op hun Youtube kanalen regeren. En daarom zal de VHP voorlopig kansloos zijn.
De Chan-Trauma is nu zo sterk dat politieke tegenstanders met groot lawaai nu willen voorkomen dat Santokhi in DNA benoemd wordt als volksvertegenwoordiger. Ook al wordt hij benoemd de vraag die nog steeds staat is: Wat gaat de VHP 15 jaar in de oppositie doen?
Dr. Ashwin Ramcharan RO
