Ah, geweldig! De olifant vertrekt, en jawel hoor—de ezels staan al klaar, paspoort in de ene hoef, verkiezingsbeloftes in de andere.
Maar laten we eerlijk zijn: het volk kiest ze zélf, hè. Misschien ligt het probleem niet bij de olifant of de ezel, maar bij het circus dat ze blijft verwelkomen.
Want nee hoor, we zijn nog lang niet rijp voor verjonging, laat staan voor echte welvaart of vooruitgang. Verstand? Visionaire leiders? Vernieuwing? Nee joh, geef het volk liever wat rijst, olie en een t-shirt—dan stemmen ze weer braaf op de volgende ezel met een gouden glimlach.
Suriname wil verandering, zeggen ze… maar alleen als die eruitziet als het verleden met een nieuw likje verf.
En ondertussen groeit de groep zwevende kiezers explosief. Niet langer gebonden aan olifanten of ezels, maar gedreven door wanhoop. Ze hebben hun geloof in beloftes opgegeven en kijken lijdzaam toe, hun stem vervaagd in de mist van politieke illusie.
Ze zien het circus opnieuw zijn tenten opslaan, de vertrouwde acteurs in wisselende kostuums, maar het script? Dat blijft onveranderd. En dus keren ze zich af—apathisch, gedesillusioneerd, moe van de eindeloze herhaling.
Dus ja, de olifant verdwijnt. En de ezels? Die marcheren naar binnen, toegejuicht door een volk dat nog steeds niet klaar is om zichzelf te bevrijden.
De zwevende kiezer? Die kijkt toe… en haalt zijn schouders op.
Veel succes met de nieuwe stal.
Yerry Khoesial
