Onderwijs in Surinaams binnenland een opeenstapeling van uitdagingen en te weinig actie

OPINIE – Het onderwijs in het Surinaamse binnenland blijft een blijvend zorgenkind binnen de sector, met een reeks complexe problemen die schreeuwen om effectieve oplossingen.

Minister Henry Ori van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (minOWC) lijkt dit feitelijk te erkennen, maar zijn verklaringen tijdens een recente persconferentie roepen enkele vragen op.

Het idee om digitale oplossingen te verkennen om afgelegen gebieden te bereiken, waarbij telecomproviders reeds veel investeerden, klinkt op het eerste gezicht goed.

Echter, de bekentenis dat er nog steeds communicatieproblemen bestaan, zelfs na deze investeringen, werpt de vraag op waarom er nog steeds geen effectieve communicatie-infrastructuur is opgezet. Het lijkt erop dat de overheid en telecomproviders tekortschieten in het bieden van essentiële connectiviteit.

Het voorstel om onderwijscentra in afgelegen gebieden op te zetten, waar kinderen onderwijs kunnen ontvangen, is op zichzelf positief. Maar dit zou nooit als de definitieve oplossing mogen worden beschouwd.

De overheid moet ervoor zorgen dat elektriciteit en internet beschikbaar zijn in deze gebieden, wat een basisvereiste is voor afstandsonderwijs. Het feit dat zonnepanelen worden voorgesteld als een oplossing, impliceert dat de regering haar verantwoordelijkheid ontloopt en de energievoorziening overlaat aan lokale initiatieven.

De samenwerking met het Ministerie van Regionale Ontwikkeling en Sport om de controle over onderwijsfaciliteiten te verbeteren, is een positieve stap. Echter, dit had al veel eerder moeten gebeuren om de kwaliteit van de gebouwen en de huisvesting van leerkrachten te waarborgen.

Minister Ori geeft ook toe dat het minOWC niet in staat is om al het werk alleen te verrichten. Dit roept vragen op over de doelmatigheid en bekwaamheid van de overheid om het onderwijs in het binnenland te verbeteren. Als de overheid de cruciale rol van onderwijs niet kan vervullen, wat is dan haar functie?

Ten slotte, de zorg van de minister over klimaatverandering is terecht, maar het lijkt erop dat er meer tijd wordt besteed aan het onderzoeken van de gevolgen dan aan het nemen van daadwerkelijke maatregelen. Het verplaatsen van scholen als reactie op overstromingen lijkt een noodoplossing, en het zou verstandiger zijn om proactieve maatregelen te nemen om de scholen te beschermen.

De samenstelling van een team van deskundigen is positief, maar als er geen concrete acties worden ondernomen, blijft het een loze belofte. Bovendien is de roep om traditioneel gezag te betrekken, zonder een duidelijke strategie, een teken van gebrek aan leiderschap en een gebrek aan daadkracht om deze prangende problemen aan te pakken.

Kortom, het onderwijs in het Surinaamse binnenland heeft meer nodig dan beloften en verklaringen. Het vraagt om actie, betrokkenheid en investeringen om de kinderen in deze regio’s de kwaliteit van onderwijs te bieden die ze verdienen.

Ben M.D.

DISCLAIMER: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC het eens is met de inhoud