De verkiezingen van 25 mei 2025 hebben veel duidelijk gemaakt – niet alleen over de kracht van de afzonderlijke partijen, maar vooral over de zwakte van het geheel.
In een land met slechts ruim een half miljoen inwoners, stonden dit jaar wederom meer dan 40 politieke partijen geregistreerd. Uiteindelijk namen 14 partijen deel aan de verkiezingen.
Het resultaat? Een gefragmenteerd parlement, waarin geen enkele partij een duidelijke meerderheid heeft, en de vorming van een stabiele regering opnieuw een complexe onderhandeling wordt.
De versnippering van het politieke landschap is niet zonder gevolgen. Het leidt tot:
Verspilling van middelen en menskracht
Elke partij voert campagne, mobiliseert aanhangers, zet structuren op en spendeert duizenden tot honderdduizenden SRD’s. Deze versnipperde energie had, gebundeld in grotere blokken, veel meer kunnen opleveren – beleidsmatig én economisch.
Politieke onduidelijkheid en instabiliteit
Geen enkele partij heeft de macht om op eigen kracht te regeren. Dit opent de deur voor politieke ruilhandel en coalities gebaseerd op opportunisme in plaats van inhoudelijke overeenkomsten. Kleine partijen met één zetel kunnen ineens ‘koningsmakers’ worden.
Versnipperde deskundigheid
Capabele Surinamers zitten verspreid over talloze lijsten, waar hun invloed verloren gaat in de marge. In plaats van hun kennis in te zetten binnen krachtige en goed gestructureerde platforms, verdampt hun potentieel in kleinschalige partijen zonder slagkracht.
De harde realiteit: het nieuwe kiesstelsel houdt ons een spiegel voor
Het herziene kiesstelsel heeft ons dit keer niet beschermd tegen verdeeldheid, maar deze juist pijnlijk zichtbaar gemaakt.
De mythe van “iedereen moet een kans krijgen” heeft plaatsgemaakt voor de realiteit van “iedereen verliest”. Zelfs partijen die het “goed” hebben gedaan, zoals de NDP en VHP, zijn afhankelijk van meerdere andere fracties om tot een meerderheidscoalitie te komen.
Wat als… we slechts twee of drie grote blokken hadden?
Stel je voor dat het politieke veld was verdeeld over drie stevige blokken: een progressieve, een conservatieve en een centrumgerichte partij.
Debatten zouden draaien om beleid in plaats van persoonlijke aanvallen.
Coalitievorming zou sneller en transparanter verlopen.
Het parlement zou effectiever kunnen controleren en wetgeving efficiënter kunnen behandelen.
De burger zou duidelijker weten waar hij/zij op stemt.
Oproep aan het Surinaamse volk en de politieke leiders
Hoe lang blijven we vasthouden aan een model dat niet werkt? Hoe lang blijven we toestaan dat persoonlijke ambities, ego’s en micro-partijen het grotere geheel gijzelen?
Het is tijd voor bundeling. Niet pas vier maanden voor verkiezingen, maar structureel en inhoudelijk. Niet alleen om te winnen, maar om te besturen. Het is tijd voor politieke volwassenheid en institutionele discipline.
De democratie moet niet verwarren; zij moet richting geven.
Wij moeten als volk het gesprek aangaan: hoe verder?
Welke politieke cultuur willen wij in stand houden?
Wat laten we na aan de volgende generatie?
Want één ding is duidelijk: zo doorgaan is geen optie meer.
Sheila Mijnals
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct een WhatsApp-bericht versturen.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
