Ik merk het steeds vaker om me heen. Mannen in de twintig, dertig en zelfs veertig die geen partner hebben. Niet omdat ze het niet willen, maar omdat het hen gewoon niet lijkt te lukken.
Sommigen hebben het zelfs helemaal opgegeven.
Vroeger, eind jaren 90 en begin 2000, was Suriname een heel andere plek. Mensen kwamen vaker samen.
Er waren ‘third spaces’, plekken buiten werk en huis waar je gewoon kon ontspannen en sociale contacten kon leggen.
Denk aan sportclubs en zelfs bepaalde populaire eetplekken waar je makkelijk nieuwe mensen leerde kennen.
Nu lijken veel mannen zich alleen nog terug te trekken in hun vrije tijd. De enige sociale activiteit? Gamen.
In Amerika is dit fenomeen alarmerend. Onderzoeken tonen aan dat meer dan 60% van de mannen onder de 30 vrijgezel is.
Nog schokkender: bijna 50% heeft minder dan drie echte vrienden. Dat zegt veel over hoe de maatschappij verandert.
In Suriname hebben we geen officiële cijfers, maar ik hoor genoeg verhalen van mannen die er niet tussen lijken te komen.
Volgens hen ligt het niet alleen aan henzelf.
Vrouwen hebben tegenwoordig hogere eisen: lengte, een goed lichaam, een goed inkomen, opleiding, sociale vaardigheden – noem maar op. En voor wie niet aan het lijstje voldoet? Pech.
Maar misschien speelt er meer. Mannen worden steeds minder sociaal vaardig, durven geen risico’s meer te nemen en vermijden situaties waarin ze afgewezen kunnen worden.
Sociale media en technologie maken het makkelijker om jezelf af te zonderen, en wie eenmaal uit het sociale circuit valt, komt er moeilijk weer in. Dit zorgt voor een vicieuze cirkel van eenzaamheid en onzekerheid.
Foto ter illustratie.
