“De onvermijdelijke verslaggeving over de Venezolaanse presidentsverkiezing negeert niet alleen de realiteit van Venezuela, het negeert het feit dat de VS de grootste belemmering vormen voor de democratie in Venezuela”.
Dat schrijft Daniel Kovalik, mensenrechtenadvocaat en hoogleraar internationale mensenrechten aan de University of Pittsburgh Law School, in een analyse in de Pittsburg Post-Gazette.
Avila, Altamira – Caracas | Tony Delaney
Kovalik was vorige week in Venezuela als internationale waarnemer van de onlangs gehouden verkiezingen, die hij beschrijft als “een inspirerend proces dat één stem per persoon garandeert, en meerdere controleprocedures omvat om een vrije en eerlijke verkiezing te garanderen.”
VS belemmert oppositie
Zoals de VS de democratie in Venezuela belemmert, zo is de VS sinds het einde van de 19e eeuw een belemmering voor de democratie in heel Latijns-Amerika geweest, zegt Kovalik.
Hij herinnert eraan dat de Amerikaanse regering vóór de verkiezingen op 20 mei aankondigde dat zij de uitkomst niet zou erkennen, ongeacht wie er won.
“De VS waren zelfs zo ver gegaan om (oppositiekandidaat) Falcon te dreigen met sancties als hij mee zou doen aan de verkiezingen. De VS dreigde ook verdere economische sancties tegen Venezuela als de zittende linkse Nicolas Maduro won.
Zelfs de economische adviseur van Falcon had voorspeld dat de Amerikaanse sancties zouden leiden tot de instorting van de Venezolaanse economie,” zegt de hoogleraar.
Boycot
Terwijl leden van de meer radicale, rechtse oppositie zelf hadden opgeroepen tot presidentsverkiezingen en hadden afgesproken die in mei te houden, oefende de VS zware druk uit op hen om zich terug te trekken uit deze deal voor die werd ondertekend.
Vervolgens riep de radicale oppositie, gesteund door de VS, de bevolking op om de stemming te boycotten. Maar dat was niet de enige reden waarom Maduro de verkiezing met zo’n groot verschil won.
Ranchos de Caracas | Luis Brito
Veel Venezolanen nemen, niet verrassend, de Verenigde Staten hun verwoestende economische sancties kwalijk en verzetten zich tegen de constante roep om de regering omver te werpen.
In de VS werd zelfs gesproken over een militaire interventie om Maduro ten val te brengen. Een stem voor Maduro was dan ook deels een proteststem tegen de Amerikaanse inmenging met de gang van zaken in Venezuela.
Beter leven
Bovendien zijn, ondanks de zware ontberingen in Venezuela – waar de VS grotendeels debet aan is – de meeste armen in Venezuela nu beter af dan vóór de Bolivariaanse revolutie van Hugo Chávez.
In de afgelopen 7 jaar heeft de regering bijvoorbeeld twee miljoen wooneenheden gebouwd voor Venezolanen met een laag inkomen. De huidige regering zorgde ook voor gratis gezondheidszorg en gesubsidieerd voedsel.
Vóór Chávez trok niemand zich iets aan van de arme barrios rond de grote steden. Na Chávez kregen zij elektriciteit en stromend water, gezondheidszorg, en, het belangrijkste, waardigheid. Chávez startte zelfs een muziekopleiding van wereldklasse die nu een miljoen kansarme kinderen voorziet van muziekeducatie.
Door pers gemuilkorfd
Het waren deze armen die in groten getale stemden voor Maduro. Het zijn deze zelfde armen, die in 2002 uit de bergen kwamen om de terugkeer van Hugo Chávez te eisen nadat hij ten val was gebracht en gekidnapt in een door de VS gesteunde staatsgreep.
“Maar je hoort nooit de stemmen van deze arme mensen in de Amerikaanse pers,” concludeert de hoogleraar. “Je hoort nooit hun kant van het verhaal, hoe ze hebben geprofiteerd van de Bolivariaanse Revolutie en hoe wanhopig ze niet willen teruggaan naar hoe de dingen ervoor waren.
Terwijl ze een stem hebben gekregen in Venezuela, blijft die gemuilkorfd in de VS door een pers die pro-interventie en pro-oorlogspropaganda doorgeeft als journalistiek. Het is geen wonder dat de Verenigde Staten rollen van het ene rampzalige militaire avontuur in het andere.”