Een Australische vrouw is overleden doordat ze langdurig extreem veel laxeermiddelen had gebruikt. Tijdens de hoorzitting bij het kantoor van de lijkschouwer over haar overlijden bleek dat ze uiteindelijk wel achthonderd laxeertabletten per dag slikte, schrijft HLN.be.
Claudia La Bella overleed op haar 28ste in 2014, toen ze nog maar 35 kilo woog en compleet uitgedroogd was. Toentertijd werd gedacht dat ze was bezweken aan eierstokkanker. De hoorzitting die vandaag werd gehouden, werpt echter een ander licht op de doodsoorzaak. Dat meldt de Australische zender ABC.
La Bella had tegen haar familie gezegd dat ze eierstokkanker had en nog maar een paar jaar te leven had. De laxeertabletten zou ze nodig hebben om het gif van de chemotherapie uit haar lijf te spoelen. Volgens haar man ging ze naar artsen voor een behandeling tegen de kanker, maar mocht hij nooit meegaan.
500 dollar per week
Normaliter mag iemand van de laxeertabletten die La Bella slikte er slechts twee of drie per dag innemen en niet langer dan een week achter elkaar. Familie en vrienden zagen echter hoe La Bella handenvol met de pillen nam. Claudia en haar man John gaven per week ongeveer 500 Australische dollars uit aan de pillen, die ze bij een lokale apotheek kocht.
Armenvol met dozen laxeertabletten haalde John voor zijn vrouw. “Ik vertrouwde haar, ze is een volwassene en geen kind”, zegt Claudia’s echtgenoot. “Ik geloofde haar op haar woord.” De pillen stonden in een keukenkast. “In het begin 2 à 3 dozen, maar naarmate de tijd verstreek stonden er wel 15.”
Wandelend skelet
John haalde zijn vrouw meerdere malen op bij het ziekenhuis, omdat ze naar eigen zeggen na de operaties niet mocht autorijden. De vrouw zag er toen al breekbaar uit. In juni 2014 werd Claudia, met ernstige buikpijn, opgenomen in een ziekenhuis in Adelaide. Ze gaf over, had diarree en zag er door haar ondergewicht uit als een wandelend skelet.
Een CT-scan toonde tientallen half verteerde pillen in haar maag aan. Volgens Claudia waren dat pijnstillers. De daaropvolgende dag vertelde ze haar behandelende artsen dat ze naar huis wilde en ontsloeg zichzelf uit het ziekenhuis. Claudia’s artsen waren daar zwaar op tegen, maar zagen geen kans de vrouw op medische gronden vast te houden.
Syndroom van Münchhausen
Haar toestand wees niet op een mentale aandoening die een risico voor haarzelf en haar omgeving vormde. Wel moest ze een verklaring tekenen, waarin ze de verantwoording voor haar voortijdige ontslag nam én voor de risico’s die dit voor haar gezondheid vormde. Toen Claudia de dag erna overleed, kende haar familie de werkelijke reden voor haar dood daarom niet.
Ze had haar familie verteld dat er in ziekenhuis een behandelplan was opgesteld en dat ze dit met haar huisarts moest doorspreken. Dat er tijdens haar opname nooit melding van kanker was gemaakt, bleek pas achteraf. Echtgenoot John vertelde de rechtbank dat hij pas achter Claudia’s werkelijke doodsoorzaak kwam toen hij het rapport van de lijkschouwer onder ogen kreeg.
Volgens de advocaat van het ziekenhuis zou Claudia nooit zijn overleden als de artsen haar behandeling hadden voortgezet. Nu moesten ze haar laten gaan, zonder een feitelijke diagnose te kunnen stellen. Een aan het ziekenhuis verbonden psychiater, die Claudia’s geval onderzocht, stelt dat zij mogelijk aan het syndroom van Münchhausen leed, waarbij personen zich een ziekte inbeelden zonder werkelijk ziek te zijn. Met alle gevolgen van dien.(HLN.be)