De weg naar verzoening is niet gemakkelijk. Dat is te merken aan de reacties en de emoties die eruit komen rollen als nabestaanden over hun gevoelens vertellen. Horen over het leed van anderen en het zelf meemaken doet pijn. Henk Amstelveen, trauma- deskundige, legt uit hoe hij de toenadering door Sandew Hira heeft ervaren.
“Wie denk je dat je bent om verdriet te monopoliseren. Weet je wat verdriet is.” Hij zag Hira als de belichaming van monopolisatie van leed en ontkenning van alles wat slachtoffers hebben meegemaakt. Niet alleen zij die iemand hebben verloren worstelen met gevoelens van wrok en vergelding, maar ook zij die hebben moeten meevechten.
Ook Majoor Nijbroek(foto) heeft als jonge soldaat aan den lijve pijn en verdriet ervaren. Hij wilde zelfs in eerste instantie niet het pad van verzoening, maar die van vergelding bewandelen, maar dat brengt geen vrede. Ook voor hem is dit een proces. Als soldaat is hij niet iemand die zijn emoties uit. De sfeer is beladen en sprekers proberen hun emoties zo goed mogelijk onder controle te houden. Niet altijd lukt dat.
Nadat de spanning was verbroken met een traditionele Hindoestaanse opvoering, kwam ook Bisschop Steve Meye als nabestaande aan het woord. Alleen de bovenmenselijke kracht van God is instaat om een mens zo ver te bewegen om een ander te vergeven, zegt de Bisschop. Ook hij is nabestaande, maar wat velen volgens hem niet weten, is dat ook hij niet instaat was om te vergeven. Toen hij daar uiteindelijk toe werd bewogen door zijn geloof in Christus, werd dat hem, vooral door zijn familie, niet in dank afgenomen.
Tafel voor tafel krijgen vertegenwoordigers en nabestaanden van de verschillende dorpen de kans zich te uiten. Aan hen wordt de kans geboden om jaren oude pijn onder woorden te brengen. De pijn zit diep, maar de weg tot verzoening staat open.(GFC)