Het is een patroon dat we al jaren zien en dat telkens opnieuw de kop opsteekt zodra Suriname op een politiek kruispunt staat: mensen die decennialang niet meer in Suriname wonen, zich hebben gevestigd in Nederland en daar in alle comfort leven, proberen vanachter hun schermen de politieke koers van Suriname te bepalen.
De recente uitlatingen van Henry Does zijn daar een pijnlijk voorbeeld van. Alsof de geschiedenis hem het morele monopolie geeft op de toekomst van Suriname.
Wat Does doet – en velen met hem – is het voortdurend oproepen van het verleden als obstakel voor politieke vooruitgang.
Hij stelt dat NPS-voorzitter Gregory Rusland “loyaliteit mist aan historisch leed” omdat hij een samenwerking met de NDP overweegt.
Maar wat is de boodschap hier? Dat we ons als volk moeten blijven gijzelen in het verleden? Dat verzoening en vooruitgang geen plek mogen krijgen zolang bepaalde mensen hun manier niet doorkrijgen?
Laten we duidelijk zijn: niemand bagatelliseert het leed dat Suriname heeft gekend. Maar wie blijft hangen in trauma’s en politieke vetes van veertig jaar geleden, biedt geen toekomst – hij belemmert die.
Surinamers kiezen hun pad – niet Nederlanders
Suriname is geen provincie van Nederland. We hebben een onafhankelijk politiek systeem, een eigen volkswil, en een eigen dynamiek. De verkiezingen zijn geweest. Het volk heeft gesproken.
Als de NDP, NPS en andere partijen met elkaar besluiten om samen een stabiele regering te vormen, dan is dat hun goed recht en vooral hun verantwoordelijkheid.
Wat zien we nu? Dat de VHP, die de boot mist, terugvalt op oude verdeel-en-heersmethoden: het mobiliseren van bekende anti-NDP-stemmen uit binnen- en buitenland, en het inzetten van symboliek rond de 8-decembermoorden, zelfs nu Bouterse al een half jaar overleden is.
Als de geschiedenis wordt gebruikt als wapen om elke vorm van samenwerking te demoniseren, dan is dat niet ethisch leiderschap, maar manipulatie.
Alsof dat nog niet genoeg is, worden juristen uit Nederland erbij gehaald – zoals de mening van advocaat Gerard Spong over de (on)geschiktheid van Simons als president. Sinds wanneer bepalen Nederlandse juristen wie onze president mag zijn? Bepalen wij soms wie premier wordt in Nederland?
Politieke hypocrisie in eigen huis
En dan is er de selectieve verontwaardiging: de NPS werkte eerder samen met de ABOP, hoewel Brunswijk in verband werd gebracht met de amnestiewet.
Toen was er geen verontwaardigde open brief van Henry Does. Nu er een samenwerking met de NDP op tafel ligt, regent het van morele verontwaardiging. Het is duidelijk: het probleem is niet ethiek, maar macht.
De VHP heeft haar kans gehad. Het volk heeft geoordeeld. De realiteit is dat de partij niet in staat is gebleken een breed gedragen coalitie te vormen.
In plaats van dat te erkennen, kiest men voor achterbakse politieke sabotage: het opzwepen van emoties, het inzetten van symbolen uit het verleden, en het zwartmaken van politieke leiders die wél durven kiezen voor vooruitgang.
Tijd voor verzoening en volwassen politiek
Het wordt tijd dat we volwassen worden als samenleving. Het verleden erkennen is noodzakelijk, maar het mag geen excuus zijn om de toekomst te blokkeren.
Jongeren in Suriname willen kansen, onderwijs, banen, stabiliteit – niet eindeloze morele lessen over een tijd die ze niet hebben meegemaakt. Laten we investeren in dialoog, in herstel en in samenwerking.
We moeten ophouden mensen uit Nederland een podium te bieden om onze democratische keuzes te ondermijnen. Het leven gaat door. Het is tijd om te bouwen, niet om te blijven breken.
D. Karamat-Ali
