Suriname eert 72 gesneuvelde militairen van binnenlands conflict tijdens herdenkingsceremonie

Bij het monument aan de Gravenberchstraat is voor de negende keer een herdenkingsceremonie gehouden ter nagedachtenis van de 72 militairen die het leven lieten tijdens het binnenlands gewapend conflict tussen 1986 en 1992.

De plechtigheid, gekenmerkt door een sobere kranslegging en toespraken, bracht nabestaanden, militairen en vertegenwoordigers van de regering bijeen om eer te betonen aan de gevallen soldaten.

Minister van Defensie Uraiqit Ramsaran benadrukte in zijn toespraak dat het conflict diepe littekens heeft nagelaten binnen gezinnen, dorpen en de natie als geheel.

“Wij herdenken deze militairen niet slechts met een ceremonie, maar met erkenning. Zij stierven in uniform, in dienst van de republiek Suriname, op een moment van nationale onzekerheid. Wij zeggen: wij zijn u niet vergeten,” aldus de bewindsman.

Aan de nabestaanden sprak de minister zijn diepe dankbaarheid uit voor hun blijvende kracht.

“Uw verlies is onmetelijk. Toch staat u hier waardig. Dank dat u uw dierbare heeft gedeeld met het land. Dankzij hun offer leven wij vandaag in vrijheid. De Staat erkent hun dienst en belooft hun namen levend te houden in het nationale geheugen.”

De minister riep verder de samenleving op om lessen te trekken uit het verleden en gezamenlijk te bouwen aan een toekomst waarin dialoog en rechtvaardigheid centraal staan. “Laat conflicten nooit meer leiden tot wapens. Laten we kiezen voor nationale eenheid.”

Brigadegeneraal Werner Kioe A Sen, bevelhebber van het Nationaal Leger, onderstreepte dat de namen van de 72 militairen misschien niet in alle geschiedenisboeken staan, maar “wel in het hart van elke militair en elke Surinamer voortleven.”

Hij sprak van heldendom dat verder gaat dan de strijd zelf: “Hun moed, discipline en vaderlandsliefde zijn ons kompas. Laat 21 juni niet enkel een dag van rouw zijn, maar een dag van hernieuwde belofte. Wij zullen waken dat Surinamers nooit meer tegenover elkaar staan, maar naast elkaar.”

De herdenking stond symbool voor erkenning, nationale reflectie en de blijvende plicht om het verleden te eren en de toekomst gezamenlijk op te bouwen.