De regering heeft tijdens de regeringsraadsvergadering van 5 maart besloten het minimumuurloon te verhogen van SRD 49,12 naar SRD 52,47 per 1 april 2025.
Hoewel dit op het eerste gezicht een positieve stap lijkt, roepen critici ernstige vragen op over de effectiviteit van deze maatregel.
Wie controleert of bedrijven zich hier daadwerkelijk aan houden? En hoe zit het met de vele werknemers in sectoren waar uitbuiting al jarenlang aan de orde van de dag is?
“Wie beschermt de arbeiders?”
Volgens kritische burgers is een loonsverhoging zonder sterke controle weinig waard. “Kijk maar naar de Chinese supermarkten,” zegt een anonieme werknemer.
“Wij werken vaak 10 tot 12 uur per dag, zonder pauzes, zonder overuren en zonder sociale zekerheid. Niemand controleert of we überhaupt het minimumloon krijgen.”
Suriname kent op veel werkplekken geen vakbonden die de rechten van werknemers verdedigen. In sectoren als de detailhandel en huishoudelijke arbeid zijn onderbetaling en uitbuiting geen uitzondering, maar de norm.
“De arbeidsinspectie zou hierop moeten toezien,” stelt een andere burger. “Maar hoe vaak hoor je dat een supermarkt of winkel wordt beboet omdat ze zich niet aan de regels houden? Bijna nooit.”
“SRD 52,47 is nog steeds te weinig”
Naast de controlevraag, twijfelen veel burgers of het nieuwe minimumuurloon wel toereikend is. De kosten van levensonderhoud blijven stijgen, terwijl lonen nauwelijks gelijke tred houden met de inflatie.
“Je kunt niet zeggen dat dit een verbetering is als je nog steeds geen fatsoenlijk huishouden kunt runnen met een minimumloon,” zegt een ondernemer. “SRD 52,47 per uur betekent nog steeds dat een werknemer op een fulltime salaris nauwelijks rondkomt.”
Volgens economen zou het minimumloon eigenlijk fors hoger moeten zijn om de koopkracht van de bevolking echt te verbeteren. Maar zolang de overheid nalaat harde afspraken te maken over prijzen en marktbescherming, blijven werknemers de dupe.
“Handhaving moet prioriteit worden”
Als de overheid écht wil dat werknemers profiteren van de loonsverhoging, zal er strenger gecontroleerd moeten worden op naleving.
“Het zou helpen als bedrijven verplicht worden hun lonen transparant te maken en regelmatig audits te ondergaan,” suggereert een activist. “Ook moeten er harde sancties komen voor werkgevers die zich niet aan de wet houden.”
Tot die tijd blijft de vraag of deze loonsverhoging meer is dan een politieke zet om de bevolking tevreden te houden.
Want zonder handhaving, zonder vakbonden en zonder structurele economische hervormingen, blijft het voor veel werknemers een strijd om de eindjes aan elkaar te knopen.
M.P. Wong maakt deel uit van het freelance redactieteam van GFC Nieuws.
Voor contact: info@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
