Mohari: Ramcharan slaat door, hij is rijp voor psychologisch onderzoek

De recente uitspraken van Dr. Ramcharan, waarin hij zonder enige juridische grond oproept tot de arrestatie van NPS-leider Gregory Rusland, zijn geen uiting van politieke analyse, maar van politieke hysterie.

“Als dit analyse moet voorstellen, dan ben ik een astronaut,” zegt criticus N. Mohari aan GFC Nieuws. “Wat deze man verkondigt, is geen visie, maar verbale uitwerpselen van frustratie.”

Ramcharan lijkt de kluts volledig kwijt. In plaats van een inhoudelijk debat aan te gaan over beleid, economie en bestuurlijke verantwoordelijkheid, grijpt hij naar het oudste wapen van zwakke denkers: criminalisering van de ander.

“Behalve dat deze man gefrustreerd is, lijkt hij me rijp voor een stevig psychologisch onderzoek,” aldus Mohari. “Hij projecteert zijn eigen angst en onzekerheid op politieke opponenten.”

De oproep om Rusland alvast te laten arresteren klinkt als een scène uit een dictatoriale soap. “Dit soort uitspraken doet denken aan de tijd waarin men zonder proces in de cel belandde. Ik dacht dat we daar in Suriname inmiddels voorbij waren, maar kennelijk is Dr. Ramcharan blijven hangen in zijn nostalgie naar absolute macht.”

Volgens Mohari is het typerend dat Ramcharan ondertussen zwijgt over de explosieve stijging van de valutakoersen.

“Laat hem zijn VHP vragen hoe ze de koers gaan beteugelen die van 7 SRD in 2020 naar boven de 40 is gestegen voor de euro, terwijl de Amerikaanse dollar net daarachter huppelt als een trouwe hond van mislukte monetaire politiek,” sneert Mohari.

Hij grossiert in hyperbool, verdraaiing en demonisering alsof hij op een verkiezingspodium staat in plaats van in een opiniestuk.

Zijn beschuldiging dat Ashwin Adhin “het volk oproept tot paniek” is niet alleen feitelijk onjuist, maar vooral hypocriet — want juist Ramcharans hysterisch doembeeld van “SRD 500 per USD” is hét recept voor angst.

Als iemand met lucifers speelt, is hij het zelf. Wie zonder inhoudelijke onderbouwing spreekt over “monetaire debielen” en “huichelaars-coalities,” verraadt vooral zijn eigen gebrek aan objectiviteit — en misschien, zoals Mohari scherp stelde, zijn eigen verstandelijke instabiliteit.

In plaats van zich te verdiepen in de noden van het volk – inflatie, armoede, werkloosheid – probeert Ramcharan de aandacht af te leiden met beschuldigingen zonder bewijs.

“Het is een klassiek afleidingsmanoeuvre: als je niets meer hebt om je beleid te verdedigen, probeer je je tegenstanders monddood te maken.”

Ramcharan’s strategie lijkt op die van iemand die in een brandend huis zit, en zich druk maakt over het gras van de buren.

Terwijl het land onder economische druk zucht en de bevolking worstelt met koopkrachtverlies, komt deze ‘analist’ aandraven met publieke schandpalen en arrestatievoorstellen, alsof we in een realityshow van dictatoriale nostalgie zijn beland.

Als Ramcharan echt begaan was met rechtvaardigheid en bestuurlijke integriteit, dan zou hij zijn energie richten op het vragen om transparantie over de vele miljoenen die spoorloos verdwenen zijn onder het zittend beleid.

Of beter nog: hij zou zijn partij adviseren om de focus te leggen op herstel van vertrouwen bij het volk, in plaats van oppositieleiders te criminaliseren zonder enige juridische grond.

Mohari: “Deze man lijdt duidelijk onder intellectuele overbelasting of frustratie. Dat hij zijn woorden onder het mom van politieke analyse plaatst, maakt het nog schrijnender.

Het wordt tijd dat we het publieke debat zuiveren van rancuneuze hersenspinsels en weer ruimte maken voor rationele argumenten, gebaseerd op feiten in plaats van fanatisme.